Στον δύσκολο Αύγουστο του '12 δεν έχει χώρο για το μπλέ φεγγάρι. Γύρω η δυστυχία θεριεύει χωρίς σταματημό. Οι άνθρωποι πονάνε. Κρύβουν την απελπισία σ' ενα πικρό χαμόγελο, σε μια πεθαμένη καλημέρα. Η ζωή έγινε βάσανο, χωρίς προοπτική καλυτέρευσης. Οι δυσκολίες αγριεύουν, η υπομονή χάνεται...
Πού θα βγεί η οργή;
Η μάνα, μέσα στο παραλήρημά της και μέσα στη θολούρα της πέφτει σε θρήνο και κατάθλιψη. Το ασυνείδητό της δουλεύει καλά ακόμη. Μυρίζεται τη δυστυχία, την αντιλαμβάνεται με το αλάνθαστο ένστικτο της εξυπνάδας που της έχει απομείνει. Θρηνεί για τον Στέφανο, τον κολλητό του εγγονού της, που σκοτώθηκε την Κυριακή, καβάλα στη μηχανή του. Θρηνεί για τον θρήνο του εγγονού της, που έχασε το φίλο του και το έδαφος κάτω απ' τα πόδια του, όμως μαζί θρηνεί και για τους έλληνες και την ελλάδα και πνίγεται στο αδιέξοδο κλάμμα.
Τόσο πολύ χειροπιαστή έγινε η δυστυχία...
Το μπλέ φεγγάρι θα περάσει απαρατήρητο. Στέρεψαν οι ψυχές απο παρηγοριά, οι ευχές στο μπλέ φεγγάρι δεν έχουν προσμονή...
Θα είμαστε πάντα μόνοι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου