Δάχτυλα δεμένα παντοτινά...

Χάραξε πάλι. Κι η σκοτεινιά στέγνωσε τόσο, όσο κυλάει ένα δάκρυ. Αφήνοντας, για λίγο, μια πίκρα κρυμμένη πίσω απ' τ' απελπισμένα μάτια. 

Στο όνειρο, ο πόθος μου και η παρουσία σου συμμάχησαν σ' ένα πόλεμο ηδονών, που ανέβλυσαν από άλλα σωθικά, όπως τότε που σαν σε σεισμό τέλειωναν οι βραδιές μας. 

Κι εμείς εκεί. Ακλόνητοι, με τα δάχτυλα δεμένα σε δυο σφιχτές παλάμες, ανηφορίζαμε στη βροχή. Γευόμενοι σταγόνες δροσιάς από αγίνωτο νέκταρ. Στερεώνονταν καλά στη γη η αντοχή μας, όσο κι αν η καταστροφή κάλπαζε εναντίον μας. 

Επειδή, ήσουν εσύ η άτρωτη ψυχή που ξεδιάλυνε το μυστήριο...

Υπενθυμίζοντάς με, κάθε τόσο, πως δεν γίνεται να ξεπεραστείς.

Τώρα μόνος, πενθώ για σένα, μόνος στον παράδεισο...

Μ' ακούς; 

Where are you?

Where you are, that's where I wanna be 
And through your eyes, all the things I wanna see 
And in the night, you are my dream 
You're everything to me 

Chorus: 
You're the love of my life 
And the breath in my prayers 
Take my hand, lead me there 
What I need is you here

I can't forget the taste of your mouth 
From your lips the heavens pour out 
I can't forget when we are one 
With you alone I am free 

Bridge: 
Everyday, every night, you alone 
You're the love of my life 
Everyday, every night, you alone, 
You're the love of my life 

Outro: 
We go dancing in the moonlight 
With the starlight in your eyes 
We go dancing till the sunrise 
You and me we're gonna dance, dance, dance

Ερημιά μου...

Πώς χώρεσε τόση ζωή σ' ένα μονάχα τριήμερο; Που χάθηκε ο χρόνος κι η μέρα και οι νυχτιές γίναν ένας αξεδιάκριτος πολτός μοναξιάς, πόνου κι ονείρων...
Που ακατάπαυστα γεμίζουν το ταραγμένο μυαλό, οδηγώντας σε μια παρανοϊκή δεύτερη κι άϋλη ζωή, καθώς όνειρο και πραγματικότητα γίνονται το ένα σκιά του άλλου...
Μουδιάζει το κορμί απ' τη σιωπή κι ένας κόμπος πικρός σφίγγει το λαιμό ή μήπως είναι ο καπνός απ' τα τσιγάρα;
Ματώνουν τα δάχτυλα προσπαθώντας να δαμάσουν τις χορδές κι η μουσική αναβλύζει αβίαστα μέσα απ' τη ψυχή - ατέλειωτα τραγούδια που θυμίζουν μονάχα εκείνη - για να διατυπώσουν το ανείπωτο:

Κι αν ανταμώσω χαλασμό
και με πονέσεις ερημιά μου
θα κρύψω την αποθυμιά μου
δεν έχει ο δρόμος γυρισμό...

Μόνος ήσουν πάντα...

Τα σαββατοκύριακα της ερημιάς επεκτείνονται τέτοιες μέρες. Να, όπως απόψε που η νύχτα φαίνεται πως είναι πάλι μεγάλη. Και πως να μην  είναι, όταν κλείνεσαι στο άδειο σπίτι από το βράδυ της Παρασκευής, μη αντέχοντας κανένα στον κόσμο. Οι ώρες δεν περνούν κι η Τρίτη που θα βγεις πάλι στη δουλειά, αργεί πολύ ακόμη...
Μοναξιά και σιωπή. Που ίσως διακοπεί λίγες φορές από κάποιο τηλεφώνημα. Έτσι, όταν πια παύεις να παραμιλάς μόνος κι η Μπέλα δεν αποκρίνεται, ρίχνεσαι στο πληκτρολόγιο. Αφορμή μια ασήμαντη σκέψη, ένα τραγούδι που παλεύεις να το βγάλεις στην κιθάρα ή στο τρίχορδο ή και τα δυό. Μια ανάσα από φαντασιώσεις και μνήμες, που βολοδέρνουν στο μυαλό, μετουσιώνοντας τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες σε μια διαδοχή κατάθλιψης και παραφροσύνης...
Πάει μήνας που διαγνώστηκε πως ο οργανισμός σου είναι βαρειά δηλητηριασμένος. Κι ας νόμιζες πως είχαν επανέλθει οι αλλεργίες σου, αυτές που σε βασάνιζαν πολλά χρόνια, πριν σε θεραπεύσει εκείνη. Για ένα ολόκληρο χρόνο πάσχιζες να βρεις, με λάθος τρόπο, τη λύση. Κι οι μεγαδόσεις της κορτιζόνης που σου έδιναν σακάτεψαν τα σπλάχνα σου. Με τέτοιας έκτασης δηλητηρίαση δοκιμάστηκε ο οργανισμός σου, που αποδείχτηκε σκληρός πέρα από κάθε φυσιολογική αντοχή...
— Φονικές τοξίνες, ικανές να σκοτώσουν ελέφαντα,  δεν σε έκαμψαν, απόρησε ο γιατρός. —Πώς γίνεται;
Χαμογέλασες, όχι αυτάρεσκα για τον καλό σου οργανισμό και τις αντοχές του, αλλά επειδή δεν μπορούσες να του εξηγήσεις, πως εκείνη σε κρατάει ζωντανό. Εκείνη που πολύ συχνά, έρχεται στο λιγοστό σου ύπνο και σε μπολιάζει με δύναμη και αντοχή...
Εκείνη!
Κι ας είσαι μόνος για πάντα...

Μόνος ήσουν πάντα
σαν κρυφή μπαλάντα
σαν κρυφή πηγή.
Μόνος είσαι πάλι
στ’ άδειο προσκεφάλι
μοναχός στη ζωή.

Γείρε και κοιμήσου
όσο κι αν πονείς.
Χάνεσαι, σκορπιέσαι
μα για σένα κανείς.

Μόνος ήσουν πάντα
σαν κρυφή μπαλάντα
σαν κρυφή, σαν κρυφή πηγή.

Χάραξε κι ακόμα
τριγυρνάς στο στρώμα
για να ξεχαστείς.
Μόνος ήσουν πάντα
σαν κρυφή μπαλάντα
μόνος όπως κι εμείς.

Γείρε και κοιμήσου
όσο κι αν πονείς.
Χάνεσαι, σκορπιέσαι
μα για σένα κανείς.

Μόνος ήσουν πάντα
σαν κρυφή μπαλάντα
μόνος, μόνος όπως κι εμείς.

Χάνομαι μεσ' τα δυο σου μάτια...

Αν η ζωή είναι μικρή - όπως λένε - τότε, ο κόσμος είναι μικρότερος. Σαν μακρινό καράβι που αχνοφέγγει στον ορίζοντα, ταξιδεύω. Μακριά απ' τη λοιμική της πολιτείας και τη βουή των ανθρώπων η προσωπική μου ζωή είναι καπνός του φουγάρου σημαίνοντας: — νά, κάποιος είναι εκεί...
Μια μικρή πρόταση δυο δευτερολέπτων - τόσο κρατάει η αναφορά τους για την επαφή μαζί μου.
Κι όταν σχολάσει η μέρα, κάθε απόβραδο αποτραβιέμαι σ' ένα σπίτι αδειανό, μένοντας κλεισμένος σ' όλα τα σαββατοκύριακα...
Κι όμως...
Μια απλή αναφορά σε σένα, μια έμμεση επαφή γεννά μια άλλη πραγματικότητα, που αβίαστα γεμίζει τα όνειρα της νύχτας και της μέρας. Ζωντανεύει μαγικά, γεμίζοντάς με εικόνες πολύχρωμες, μυρωδιές, πόθο ακατάβλητο και συναισθήματα αληθινά, ζωντανά και έντονα. Τότε η ερημιά μεταμορφώνεται, ομορφαίνει και μακάρι να μη ξύπναγα ποτέ, να μη ξαναδώ το σκοτάδι της υπόλοιπης νύχτας, να μη περιμένω το επόμενο ξημέρωμα καπνίζοντας...