Ξημερώνει...

Σε λίγη ώρα ξημερώνει. Φυσάει μακρυά στον κόσμο. Εκεί που η πνοή μου σταμάτησε παντοτινά καθώς σ' έχασα. Τέτοιος Μάης ήταν. Ζεστός, γεμάτος μυρωδιές απ' τα λουλούδια και καίριος, καθώς έφευγες για τον πρώτο αγώνα στην Καλαμάτα, φεύγοντας σιγά -σιγά κι απ' τη ζωή μου...
Είχα μια παράξενη ανησυχία. Όχι απο τα δεινά εκείνης της εποχής που με βασάνιζαν, μα απο την αλλαγή της συμπεριφοράς σου. Που νόμιζα πως αγχονώσουν για τους αγώνες ή για το πανεπιστήμιο. Μα πάλι, κάτι δεν κάθονταν καλά...
Είχα μεγάλη ανάγκη να σ' έχω κοντά μου. Πολύ μεγάλη ανάγκη.  Όμως εσύ έφευγες νωρίς, έφευγες συχνά... κρυβόσουν πίσω απο αυτονόητες προφάσεις...
Μάης ήταν που μ' έζωσαν τα φίδια. Αργότερα ανακάλυψα αυτά που μας χώρισαν οριστικά. Τα ίδια που μας είχαν χωρίσει και την πρώτη φορά...
Ας είναι...
Άλλωστε πέρασαν τόσα χρόνια, κάτι έκανε κι ο χρόνος...
Όμως κάτι τέτοιες νύχτες δεν μπορώ. Απ' το ανοιχτό παράθυρο η νύχτα με φωνάζει. Η απόμακρη βουή των αυτοκινήτων, τα βήματα των περαστικών στο σκοτάδι, η μηχανή μου που βουβή με περιμένει...
Οι άδειοι δρόμοι της πόλης είναι γεμάτοι απο σένα. Δεν υπάρχει μέρος να κρυφτώ. Κι αν τρέχω σαν τρελός στους άδειους δρόμους, τίποτε δεν μπορώ ν' αποφύγω. Όλες οι μνήμες είναι εκεί, σαν κινηματογραφική ταινία, που παίζει και ξαναπαίζει χωρίς τελειωμό, χωρίς τέλος...
Μετράω τις γραμμές στην άσφαλτο: κι εδώ κι εδώ κι εδώ κι εκεί κι εκεί και παραπέρα και πέρα και παντού είμαστε... όχι δεν είμαστε πια μαζί...
Και δεν μπορώ ακόμη να το ξεπεράσω...
Είμαι πολύ μόνος. Πολύ μόνος... Το μόνο που έχω είναι μια καρδιά που για σένα ξαγρυπνά κάθε βραδιά, κάθε βραδιά, κάθε βραδιά...