Η ψαρίλα...

Ήταν χειμώνας, όπως και σήμερα. Ψάχνανε να βρούνε το μέρος που τραγουδούσε ο Νίκος Δημητράτος. Θαρρώ ήταν Σαββατόβραδο. Πήγανε μαζί από νωρίς, να κλείσουνε τραπέζι και για τους φίλους τους. Ήταν πολύ χαρούμενος επειδή του άρεζε ο Δημητράτος κι επειδή κι εκείνη δέχτηκε πρόθυμα να πάνε, μόνο και μόνο επειδή ήθελε να τον βλέπει χαρούμενο κι ευχαριστημένο. Γι' αυτό δεν του χάλασε το χατίρι.
Φθάσανε κατά τις 9 το βράδυ στο μαγαζί κι έκανε πολύ κρύο. Την άφησε στη ζέστη του αυτοκίνητου και πήγε μόνος για τα διαδικαστικά. Επιστρέφοντας στο αμάξι πολύ σύντομα, σχεδόν αμέσως, τον κοίταξε με απορία...
Η απογοήτευση είχε χαραχθεί έντονα στο πρόσωπό του...
Μόλις άνοιξε την εξώπορτα του Πλατώ, τον πήρε κατάμουτρα μια αφόρητη μπόχα, που αμέσως του είχε φέρει δύσπνοια... Του ήταν αδύνατο να επιχειρήσει να υπομένει την βαρειά μυρουδιά, όντας αλλεργικός κι ασθματικός σε τέτοιο περιβάλλον...
Έτσι δεν μπόρεσε να χαρεί από κοντά τον μεγάλο τραγουδιστή.
Σήμερα έμαθε πως ο Νίκος Δημητράτος έφυγε για πάντα. Γι' αυτό θυμήθηκε εκείνη τη βραδιά. Στη ζωή του όλα, όλα, σημαντικά κι ασήμαντα είναι συνυφασμένα με εκείνη...
Χρόνια αργότερα, στο Πλατώ γίνονται τα γυρίσματα της εκπομπής που είχε αναλάβει. Μυρωδιά όμως καμιά, όλα καλά. Ύστερα από τα πρώτα γυρίσματα, μια Τρίτη απόγευμα, που πήγε για το γύρισμα, η δριμεία μυρωδιά ήταν πάλι εκεί. Του εξήγησαν πώς την προηγούμενη μέρα (όπως και κάθε Δευτέρα) μπροστά στο δρόμο του Πλατώ  λειτουργούσε λαϊκή αγορά. Στην περίμετρο του μαγαζιού τους, για κακή τους τύχη ήταν οι πάγκοι των ψαράδων. Κι όταν στο τέλος της μέρας έλιωνε ο πάγος που συντηρούσαν τα ψάρια, το νερό πλημμύριζε το πεζοδρόμιο και τον δρόμο και βρώμαγε ο τόπος. Η ψαρίλα έμενε εκεί για δύο 24ωρα, επειδή ο δήμος δεν καθάριζε το δρόμο, με ειδικά απορρυπαντικά και οι ιδιοκτήτες του Πλατώ ήταν σε απόγνωση. Το μόνο που είχαν καταφέρει ήταν να μεταθέσουν την λειτουργία της λαϊκής αγοράς από Παρασκευή σε Δευτέρα...