Το κομματάκι που λείπει...

Νυχτερινή μεταμεσονύχτια βροχή. Με ρυθμό σταθερό. Πάνω στα γυμνά κλαδιά, στους σκουριασμένους τσίγκους, στη φθαρμένη στέγη και στο σκληρό χώμα. Βρόχινη τελετή, ιερή της άγριας νύχτας...
Ανεβαίνεις τότε ψηλά. Πάνω απ' τις στέγες των ανθρώπων, κάτω απ' τα βαρειά σύννεφα, που κρύβουν τον ουρανό. Η βροχή σε ξεπλένει απ' την κατάθλιψη. Ξεπλένει τις άγριες σκέψεις, για να μπορέσεις να επιστρέψεις εντός σου, καθαρός και μουσκεμένος. Το κρύο γίνεται λάσπη. Σαν τον χρόνο που απόμεινε πάνω σου.

Όταν ιερουργεί η βροχή, τράβα ψηλά, στ' ανήμερα. Εκεί που ο ουρανός ανοίγει την αγκαλιά του, δείχνοντας το κομμάτι της συμμετοχής σου στο σύμπαν. Που είναι μικρό. Πολύ μικρό κι απροσδιόριστο. Σαν ένα δάκρυ απομονωμένο σ' έναν ολόκληρο Ατλαντικό. Που όσο κι αν ψάξεις δεν γίνεται να το βρεις. Κι ας βρήκες κάποτε την άλλη ψυχή, που σου κουρέλιασε τη ζωή σου όλη.
Έτσι, σαν το δάκρυ στον ωκεανό, χάθηκε το κομμάτι σου στο σύμπαν. Επειδή το σύμπαν σου ήταν εκείνη...
Η παγωμένη βροχή ανήμπορη κι αυτή, να γιατρέψει τη φλόγα που κατατρώγει τα σωθικά σου. Φεύγεις, φεύγεις...
Αργά και σταθερά φεύγεις. Επειδή τίποτε πια δεν περιμένεις...
Ούτε το μικρό εκείνο κομματάκι του απέραντου σύμπαντος...