Ήταν περασμένο μεσημέρι όταν χτύπησε το τηλέφωνό του. Την είχε σχεδόν ξεχάσει, όμως εκείνη δεν τον ξέχασε. Δυσκολεύτηκε να καταλάβει ποιά του τηλεφωνούσε επειδή ακούγονταν και ήταν αγουροξυπνημένη. Τον παρακάλεσε να τη δεί, επειδή το πρόσωπό της είχε πρηστεί ακόμη περισσότερο και ο πόνος δυνάμωνε...
Στο ξενοδοχείο, που ο διευθυντής ήταν γνωστός του, η κατάσταση δεν ήταν τόσο δραματική, όσο του είχε περιγράψει. Του έγινε φανερό πως ο μπελάς σχεδίαζε να του “φορτωθεί” κατά κάποιο τρόπο. Τουλάχιστον έτσι υποψιάστηκε. Την φρόντισε. Φερόμενος τυπικά, σαν φιλάνθρωπος, μολονότι δεν του πήγαινε ο ρόλος.
Φεύγοντας για να επιστρέψει στο γραφείο του, ανταμώθηκε με τον διευθυντή του ξενοδοχείου. Σύντομα πληροφορήθηκε πως η “νυχτερίδα” είχε ανανεώσει την παραμονή της στο δωμάτιο, για αλλες 48 ώρες! Δεν ρώτησε λεπτομέρειες, μολονότι ο ίδιος είχε προπληρώσει μονάχα για το προηγούμενο βράδι και έκρυψε το μίγμα της έκπληξης και της περιέργειάς του.
-- Γιατί αυτοαποκαλείσαι νυχτερίδα; την είχε ρωτήσει με περιέργεια.
-- Είναι το χαϊδευτικό μου! του απάντησε και πρόσθεσε χαρούμενη: — η μαμά μου με λέει νυχτερίδα, επειδή μου αρέσει να ζω τη νύχτα...
Βάζοντας το κράνος του, την είδε να στέκεται χαμογελαστή και να τον παρατηρεί από την είσοδο του ξενοδοχείου στο απέναντι πεζοδρόμιο.
-- Αν δε έχεις τίποτα να κάνεις το βράδυ, θα είμαι εδώ! Μόνη μου! Του φώναξε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου