Ο κόσμος είναι μικρός...

Ο κόσμος είναι μικρός. Πολύ μικρός... Εκείνη την Τετάρτη το βράδυ, ύστερα από τη δουλειά καβάλησε τη μηχανή και πήγε στη Βαλαωρίτου. Στο μπαράκι της Ειρήνης, της κοπέλας του σκηνοθέτη φίλου του, η βραδιά ήταν αφιερωμένη στη δοκιμασία γαλλικών κρασιών. Ο Πέτρος και η Ειρήνη τον υποδέχτηκαν με αγάπη κι ενθουσιασμό, επειδή γνώριζαν την αυτοαπομόνωσή του από τον κόσμο και θεώρησαν την παρουσία του σημαντική. Το ίδιο έδειξαν και τα στελέχη του θέατρου, που ήταν επίσης εκεί και τον γνώριζαν από παλιά. Η Μάρα, ο Γιάννης, η Λήδα, η Σουζάνα και η Νατάσα. Γι’ αυτούς ήταν ο παλιός, καλός, παιδικός φίλος του σκηνοθέτη - δάσκαλού τους και γνώριζαν καλά την σημασία της φιλίας τους. Η Ειρήνη και η Μάρα ανέλαβαν να τον ξεναγήσουν στον χώρο, μέχρι να έρθουν και οι υπόλοιποι καλεσμένοι. Ο χώρος είναι αναπαράσταση παριζιάνικου μπιστρό και κάθε λεπτομέρεια της λειτουργικότητας αλλά και της διακόσμησης φανέρωνε την φροντίδα, την αγάπη και το μεράκι των δημιουργών του. Παρακολουθούσε την ξενάγηση, μη μπορώντας να αποφύγει να σκεφτεί, πως εάν το άλλο του μισό ήταν εκεί, θα ήταν καλύτερα και θα αποκτούσε καλύτερη άποψη. Επειδή εκείνη ήταν - και είναι -  η “αυθεντία” του καλού γούστου, που τον βοηθά να κατανοήσει την καλλιτεχνική διάσταση χώρων και κτιρίων. Βυθισμένος στις σκέψεις ένιωσε κάποιον να του χτυπά ελαφρά την πλάτη. Στρέφοντας, αναγνώρισε, με μεγάλη έκπληξη, την ¨αντίγραφη σύμπτωση” που παρουσιάστηκε τελευταία στη ζωή του.  Η νεότερη έκδοση της Jennifer Connelly είχε κρεμαστεί ενθουσιασμένη πάνω του, αγκαλιάζοντάς τον και εξηγώντας του ταυτόχρονα πως ήταν καλή φίλη της Μάρας, που πρωταγωνιστούσε στις παραστάσεις που σκηνοθετούσε ο Πέτρος. Συνοδευόταν δε από πολύ γνωστό του ποδοσφαιριστή, που πολλές φορές τον είχε επισκεφτεί στο γραφείο του..

Μικρός ο κόσμος, μια σταλιά...