Η γκανίκα: ο τέλειος έρωτας

Ο χιλιοτραγουδισμένος έρωτας είναι αδυσώπητος. Σε λαβώνει; χάθηκες! Διώχνεις  εύκολα κάθε δισταγμό και απαγόρευση, αγνοείς όλες τις συμβατικές καταστάσεις που διέπουν την ζωή σου, καταργείς καθήκοντα και υποχρεώσεις, υπερβαίνεις αβίαστα όλα τα κοινωνικά όρια κι αφοσιώνεσαι ολότελα στο άλλο φύλο που σε έθελξε. Γίνεσαι άνθρωπος επικίνδυνος για όλους τους άλλους, αφού δεν υπολογίζεις τίποτε για να μπορέσεις να χαρείς αυτή την ανεξήγητη επιταγή της φύσης να δοθείς, με όλη την δύναμη της ψυχής σου στον άλλο ή στην άλλη. Παραβλέπεις τις βασικές σου ανάγκες, χρειάζεσαι ελάχιστα πράγματα, υποχωρούν όλες οι καθημερινές μικρέ ή μεγάλες επιθυμίες. 

Η γκανίκα: τα ίδια μάτια....

Πανηγύρισε σιωπηλή, μέσα της, όταν βρήκε τον χρόνο και τον τόπο της νέας του εμφάνισης, στις εκδηλώσεις ενός περιφερειακού δήμου. Γνώριζε καλά πως η επιθυμία της θα μπορούσε να γίνει εύκολα πραγματικότητα. Κι αν κι εκείνος την έψαχνε επίσης, που συμπέραινε ότι ήταν πολύ πιθανό, εάν τα λεγόμενα του μπάρμαν ήταν αληθινά, τότε έμενε η πρωτοβουλία στα χέρια της. Όμως τελικά δεν πήγε. Πάλεψε πολύ μέσα της, για να πνίξει την σφοδρή επιθυμία, να τον δει. Οι ανεξήγητοι δισταγμοί της, ξεπερνούσαν την επιθυμία της. Η ιστορία της ζωής της συμπεριλάμβανε κακούς γύφτους, που της είχαν στερήσει την πραγματική της οικογένεια, τους αληθινούς της γονείς, τα πιθανά αδέλφια της. Οι αφηγήσεις της γιαγιάς της γέμιζαν με θυμό και αγανάκτηση, κάθε φορά που της ιστορούσε την υιοθεσία της και αναφέρονταν στους “γιούφτους”, όπως τους αποκαλούσε. Ένιωθε παγιδευμένη ανάμεσα στην επιθυμία του ανεκπλήρωτου έρωτα και την μυθολογία της μικρής της κοινωνίας για τους γύφτους. 

Η γκανίκα: ο τσιγγάνος

Την άλλη μέρα οι φιλενάδες της δεν κρατιόνταν. Την περίμεναν με ανυπομονησία να γυρίσει απ΄ το πανεπιστήμιο, για να μάθουν και να καταλάβουν πως ένιωσε το προηγούμενο βράδυ, απ’ την αναπάντεχη και δημόσια προτίμηση, που της επέδειξε ο τραγουδιστής Κωστής Ζάικος. Δεν ήθελε να αποκαλύψει στις φίλες της πως δεν μπόρεσε να κοιμηθεί ούτε στιγμή εκείνο το βράδυ. Πως το μυαλό της δεν ξεκόλλησε απ’ τα μάτια του και την μορφή του. Πως τον σκέφτονταν συνέχεια και καθ΄ όλη την διάρκεια της μέρας της, στα εργαστήρια της Ιατρικής που παρακολουθούσε. 

Η γκανίκα: τα μαύρα μάτια...

Με τη μυστική της επιθυμία, καλά κρυμμένη στην ψυχή της, η ζωή της κύλαγε ήρεμα. Συχνά πολιορκούνταν απο το άλλο φύλο, επειδή κατά γενική ομολογία ήταν όμορφη, περισσότερο από τον μέσο όρο κι επειδή οι γονείς της ήσαν ευκατάστατοι, δέλεαρ μεγάλο και για τον πιότερο ανιδιοτελή υποψήφιο. Κανείς ωστόσο δεν είχε καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη της καρδιάς της. Μολονότι δεν ήταν καχύποπτη, ήταν πολύ εύκολο για εκείνη να αντιληφτεί πως ο αληθινός έρωτας δεν είχε χτυπήσει ακόμη την πόρτα  της. Στις εξομολογήσεις των κοριτσιών που συχνά προέβαιναν οι φιλενάδες της μεταξύ τους, δεν περιέχονταν η δική της ομολογία για τον έρωτα. Οι λίγες της σχέσεις με αγόρια της γενιάς της, δεν είχαν διάρκεια και έσβηναν από έλλειψη επικοινωνίας, τουλάχιστον πνευματικής. Τα αδέλφια των δυο καλών της φιλενάδων ήταν οι σταθερότεροι συνομιλητές της, χωρίς ερωτισμό και ιδιαίτερη επαφή. 

Η Γκανίκα...

Η ζωή της ήταν συνηθισμένη. Όπως η ζωή ενός εικοσάχρονου κοριτσιού στην Ελλάδα, την εποχή της Μεγάλης Κρίσης. Σπίτι, πανεπιστήμιο, παρέα με τις φίλες της για κουβεντούλα και καφεδάκι και πότε - πότε, αραιά κι όχι όπως παλιά, νυχτερινή έξοδο με αγόρια σε κάποιο μπαράκι ή σ’ ένα κλαμπ. 

Κι αν η ζωή της ήταν συνηθισμένη, η θέση της στη ζωή ήταν ασυνήθιστη. Τουλάχιστον για την ίδια. Ζούσε με τους γονείς της σ’ ένα περιβάλλον, που η οικονομική κρίση δεν είχε επηρεάσει, όσο τους περισσότερους 

ανθρώπους.