Ο χιλιοτραγουδισμένος έρωτας είναι αδυσώπητος. Σε λαβώνει; χάθηκες! Διώχνεις εύκολα κάθε δισταγμό και απαγόρευση, αγνοείς όλες τις συμβατικές καταστάσεις που διέπουν την ζωή σου, καταργείς καθήκοντα και υποχρεώσεις, υπερβαίνεις αβίαστα όλα τα κοινωνικά όρια κι αφοσιώνεσαι ολότελα στο άλλο φύλο που σε έθελξε. Γίνεσαι άνθρωπος επικίνδυνος για όλους τους άλλους, αφού δεν υπολογίζεις τίποτε για να μπορέσεις να χαρείς αυτή την ανεξήγητη επιταγή της φύσης να δοθείς, με όλη την δύναμη της ψυχής σου στον άλλο ή στην άλλη. Παραβλέπεις τις βασικές σου ανάγκες, χρειάζεσαι ελάχιστα πράγματα, υποχωρούν όλες οι καθημερινές μικρέ ή μεγάλες επιθυμίες.
Όσο είσαι ερωτευμένος ή ερωτευμένη αλλάζει ο χαρακτήρας σου. Γίνεσαι διαφορετική ή διαφορετικός, οι ευαισθησίες σου οξύνονται, γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, πιο ανεκτικός, πιο διαλλακτικός, συγχωρείς ευκολότερα, λίγα πράγματα σε πειράζουν. Γράφεις ποιήματα, ενώ δεν είσαι ποιητής, ζωγραφίζεις ενώ δεν είσαι ζωγράφος, τραγουδάς ενώ δεν είσαι τραγουδιστής και όλα τούτα συμβαίνουν μονάχα για τον άνθρωπο του πόθου σου, που ενώ για όλο τον κόσμο είναι ένας απλός τσιγγάνος, για την Αντιγόνη είναι ολόκληρος ο κόσμος!
Εκείνη τη μέρα στις Σπέτσες, μέσα σε λίγες ώρες του είχε δοθεί αδίσταχτα κι ολόψυχα. Σε μια παντοδύναμη έκρηξη πόθου και αμοιβαίας έλξης, χαθήκανε ώρες πολλές σε μια ξέφρενη πανδαισία σαρκικής αναγόμωσης, όπου το σώμα του ενός γέμισε αβίαστα απ’ το σώμα της άλλης και αντίστροφα. Εκλύθηκε μια ισορροπία δούναι και λαβείν ατέλειωτη, κατεργασμένη από ανείπωτο πόθο και απερίγραπτο πάθος. Η πνευματική τους διαύγεια συντονίστηκε και διασταυρώθηκε σχηματίζοντας ένα ενιαίο κι αδιαίρετο κόσμο, τον δικό τους κόσμο, όπου κυριαρχούσε η κοινή τους ανάγκη για αλλήλους. Σαν να αντάμωσαν, ύστερα από χίλια χρόνια, δυο χαμένες ψυχές, όπου καμιά δεν είχε λησμονήσει την άλλη, όπου η χιλιόχρονη απουσία δεν είχε σβήσει τον πόθο του ανταμώματος. Μέσα σε λίγες ώρες η πληρότητα της συμβίωσης που άρχισε εκείνο το βράδυ, άγγιξε τον υπέρτατο βαθμό και συνεχίζει και διατηρείται εκεί ψηλά, καθώς οι εβδομάδες περνούν κι ο έρωτας τους γιγαντώνεται.
Ο Κωστής ήταν παντρεμένος ήδη και είχε δυο μικρά παιδιά. Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, που ζούσαν με τους γονείς του και την αδελφή του. Όμως η γυναίκα του είχε πεθάνει καθώς γεννούσε την μικρή τους κόρη. Η Αντιγόνη δεν πτοήθηκε από το γεγονός αυτό. Ούτε το θεώρησε εμπόδιο. Αντίθετα, φούντωσε μέσα της η επιθυμία, όχι μόνο να γνωρίσει και να γνωριστεί με τα παιδιά του Κωστή, αλλά να αναλάβει και την ευθύνη να τα μεγαλώσει, να γίνει σαν την μητέρα τους, να τα υπηρετήσει με όλη την την αγάπη, για να είναι ευτυχισμένος ο άνθρωπός της, ο Κωστής, ο δικός της Κωστής! Ήταν αποφασισμένη να κάνει τα πάντα για να βλέπει τον Κωστή της ευτυχισμένο και να μοιράζεται μαζί του την ευτυχία της. Ο τσιγγάνος, που πριν τον γνωρίσει καλά, ήταν εμπόδιο στις σκέψεις της, έγινε ολόκληρη η ύπαρξή της. Ο χαρακτήρας του, η συμπεριφορά του, η εντιμότητά του και η αγάπη του εκδηλώνονταν αβίαστα και αποτελούσε την εκπλήρωση όλων των ονείρων και των επιθυμιών της. Ακόμη και το χιούμορ του, που το εξέφραζε με φειδώ ήταν καίριο, στοχαστικό και περίτεχνο. Με μία κουβέντα: ήταν τέλειος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου