A simple, true confession...

It was a sudden and pleasant dream. Happened out of nowhere, like the breeze that sweeps memories. Freshens them so vividly that fill the heart and the mind with unexpected joy and happiness. Out of nowhere...

After all these years still I become joyfully emotional of your presence, thought you are completely absent in any way. Life is so strange...

Realising that it was a dream, I didn't want to wakeup. I kept living my dream, enjoying your presence and affection, your enthusiastic hugs, your overwhelming love. Like in a fairy tale with a happy end...

When you know...

When you know, I feel safe

Time doesn't matter

nor day, or night...

Just listen to the song

and you 'll know that I learn to play it,

with my guitar...

Τι είναι αυτό που μας ενώνει...

Ύστερα από πέντε χρόνια, τα πράγματα δεν είναι ίδια...

Οι μεγάλες νύχτες ήρθαν κι έφυγαν

Ο πόνος άδειασε, σαν άμμος της ερήμου

Η απουσία της σχημάτισε τη μοναξιά

κι έγινε δοξάρι στη λύρα της ψυχής

Οι σκέψεις αποστάχτηκαν καθάρισε η μνήμη...

Που μου 'φυγες γιατί 'σουν ουρανός... (Για σένα, για σήμερα...)

...Αγάπη μου σε γύρευα
σ' αυγή και σε φεγγάρι
και στα ψηλά τα σύννεφα
σε γύρευα τυφλός,

μα ήρθε ο καιρός, ήρθε η βροχή
κι η δροσερή σου χάρη
αγάπη μου σε γύρεψα
γιατί ήσουν ουρανός.

Κι αν ο Θεός που σ' έπλασε
με μιαν ευχή μεγάλη
να 'χεις αστέρι στα μαλλιά
και μια χρυσή καρδιά,
στ' αλώνια ευθύς υψώθηκε
το χρυσαφένιο στάρι
κι η αγάπη μου μ' αγάπησε
γιατί ήμουν ουρανός.

Αγάπη μου πως σ' έχασα
πως η καρδιά μου εστάθη
και τα πουλιά σ' αρπάξανε
μες στην πολύ βροχή,

ήρθε νοτιάς, ήρθε βοριάς
το κύμα να σε πάρει
αγάπη μου που μού 'φυγες
γιατί ήσουν ουρανός.

Χωρίς εσένα...

Πύκνωσε ο καιρός. Ο χρόνος μοιάζει ακίνητη θάλασσα. Πυκνή. Που θα μπορούσες να βαδίσεις πάνω της, να τρέξεις, να γλιστρήσεις σαν να είναι πίστα του πάγου. Κι όσα χρόνια χρειάστηκε να περάσουν, είναι σαν να πέρασε μια στιγμή. Μια στιγμούλα, σαν σταγόνα νερού, που έφτανε για να νιώθω πως μου λείπεις.
Οι σκέψεις γίνονται παιγνίδια. Σκορπίζουν παράξενα το παρόν, το αφήνουν στην άκρη του δρόμου, εκεί που τα απόνερα της βροχής θα ξεπλύνουν τον δρόμο, θα το παρασύρουν. Λες κι η πραγματικότητα υποχωρεί και το όνειρο κερδίζει τη χαρά μας. Ξυπνώ με έκπληξη επειδή συχνά μπερδεύω το όνειρο με την πραγματικότητα.
Δεν είσαι εδώ...
Γι' αυτό ζω μονάχα στο παρελθόν, χωρίς παρόν και χωρίς μέλλον...

Πώς να κατέβει η μπουκιά το μεσημέρι
Μ’ ένα σερβίτσιο, ένα ποτήρι μοναχά
Και να κοιτώ με υποψία το μαχαίρι
Πόσο βαθιά μπορεί να κόψει κι αν πονά
Τα πιάτα άπλυτα, σεντόνια λερωμένα
Είναι το σπίτι τώρα πια χωρίς εσένα.

Η γκανίκα (ολόκληρη η ιστορία)

Η γκανίκα

Η ζωή της ήταν συνηθισμένη. Όπως η ζωή ενός εικοσάχρονου κοριτσιού στην Ελλάδα, την εποχή της Μεγάλης Κρίσης. Σπίτι, πανεπιστήμιο, παρέα με τις φίλες της για κουβεντούλα και καφεδάκι και πότε - πότε, αραιά κι όχι όπως παλιά, νυχτερινή έξοδο με αγόρια σε κάποιο μπαράκι ή σ’ ένα κλαμπ. 

Κι αν η ζωή της ήταν συνηθισμένη, η θέση της στη ζωή ήταν ασυνήθιστη. Τουλάχιστον για την ίδια. Ζούσε με τους γονείς της σ’ ένα περιβάλλον, που η οικονομική κρίση δεν είχε επηρεάσει, όσο τους περισσότερους ανθρώπους. Κι αυτό  επειδή και η μητέρα της και ο πατέρας της ήταν καταξιωμένοι γιατροί. Ο πατέρας της  ήταν ιδιοκτήτης και μεγαλομέτοχος μιας μεγάλης ιδιωτικής κλινικής και είχε διατελέσει για αρκετά χρόνια και βουλευτής κυβερνητικού κόμματος. Ήταν πασίγνωστος και δημοφιλής. Απολάμβανε της εκτίμησης και του σεβασμού πολλών ανθρώπων και η γνώμη του εξακολουθούσε κι επηρέαζε μεγάλο μέρος της κοινωνίας κι ας είχε χάσει την βουλευτική του έδρα. Η μητέρα της ήταν γνωστή για την επιστημονική της κατάρτιση. Ήταν πανεπιστημιακός και διεύθυνε την παθολογική κλινική ενός μεγάλου κρατικού νοσοκομείου. Ταξίδευε πολύ συχνά στο εξωτερικό, σε συνέδρια και ερευνητικά προγράμματα και λογαριάζονταν ως μια εκ των ισχυρότερων γυναικών στην χώρα.

Η γκανίκα: το τέλος

Κάποιοι άνθρωποι, πολύ λίγοι, μετρούν διαφορετικά τον κόσμο. Επειδή πρεσβεύουν αρχές και ιδέες που δεν ανταλλάσσονται ούτε υποβιβάζονται σε αυτά που οι πολλοί συνηθίζουν να δικαιολογούνται με διάφορους τρόπους, όταν αλλάξουν ιδέες κι αρχές.