Χωρίς εσένα...

Πύκνωσε ο καιρός. Ο χρόνος μοιάζει ακίνητη θάλασσα. Πυκνή. Που θα μπορούσες να βαδίσεις πάνω της, να τρέξεις, να γλιστρήσεις σαν να είναι πίστα του πάγου. Κι όσα χρόνια χρειάστηκε να περάσουν, είναι σαν να πέρασε μια στιγμή. Μια στιγμούλα, σαν σταγόνα νερού, που έφτανε για να νιώθω πως μου λείπεις.
Οι σκέψεις γίνονται παιγνίδια. Σκορπίζουν παράξενα το παρόν, το αφήνουν στην άκρη του δρόμου, εκεί που τα απόνερα της βροχής θα ξεπλύνουν τον δρόμο, θα το παρασύρουν. Λες κι η πραγματικότητα υποχωρεί και το όνειρο κερδίζει τη χαρά μας. Ξυπνώ με έκπληξη επειδή συχνά μπερδεύω το όνειρο με την πραγματικότητα.
Δεν είσαι εδώ...
Γι' αυτό ζω μονάχα στο παρελθόν, χωρίς παρόν και χωρίς μέλλον...

Πώς να κατέβει η μπουκιά το μεσημέρι
Μ’ ένα σερβίτσιο, ένα ποτήρι μοναχά
Και να κοιτώ με υποψία το μαχαίρι
Πόσο βαθιά μπορεί να κόψει κι αν πονά
Τα πιάτα άπλυτα, σεντόνια λερωμένα
Είναι το σπίτι τώρα πια χωρίς εσένα.