Άγραφον...

Κάθε βράδυ που γυρίζω σπίτι με περιμένει η σιωπή. Κοντεύει χρόνος τώρα. Πολύς καιρός! Μετράω αμέτρητες βραδυές σιωπής, επειδή δεν έχω να μιλήσω με κανένα. Σπάνια θα σηκώσω το τηλέφωνο, μιας και δεν θέλω να ακούσω φωνή, να μιλήσω, να επικοινωνήσω. Είναι δύσκολο. Είναι δύσκολη η σιωπή. Μερικές φορές τρελλαίνεσαι. Όμως όταν δεν έχεις κάτι να 'πεις, ποιός ο λόγος να απαντήσεις;
Το βουητό του κόσμου μπαίνει απο το ανοιχτό παράθυρο. Αυτοκίνητα, μηχανές, σειρήνες ασθενοφόρων, αστυνομίας, πυροσβεστικής και φωνές των εκφωνητών της τηλεόρασης. Κάποια βράδυα ακούω πυροβολισμούς. 'Ενα βράδυ, μια σφαίρα εξοστρακίστηκε στο κάγκελο του μπαλκονιού μου. Είδα καθαρά τη λάμψη της καθώς συγκρούστηκε με το σίδερο. Κι ένοιωσα "άτυχος" που τυχαία δεν με βρήκε...
Ύστερα βασιλεύει η σιωπή. Που σκεπάζει τους ήχους της νύχτας. Νύχτες ατέλειωτης αϋπνίας. Που το ξημέρωμα με βρίσκει κομμάτια. Με στόμα πικρό απο αμέτρητα τσιγάρα και κεφάλι βαρύ απο άδεια ποτήρια αλκοόλ.
Όλο βρίσκεται κάποιος να ρωτήσει για σένα. Σήμερα ο Λαθήρας κι η Ζωή, χθές η μάνα μου, προχθές η αδελφή μου. Ακόμη κι ο Νικόλας απο την Ταιβάν, που βρίσκεται με το καράβι του,  μου ζήτησε να σε χαιρετίσω.
Δεν έχω τη δύναμη και το κουράγιο να τους 'πω πως δεν είμαστε μαζί. Επειδή είναι ψέμματα!
Πώς να 'πω ότι χωρίσαμε όταν σ' έχω κάθε στιγμή, κάθε δευτερόλεπτο στο μυαλό μου;
Κοντεύει χρόνος κι ακόμη τ' όνομά σου φτάνει στην άκρη των χειλιών μου όταν ζητώ κάτι απ' τη γραμματέα μου. Με δυσκολία κρατιέμαι να μην το εκφωνήσω:
-Τάνια αυτό, Τάνια το άλλο, Τάνια μου...
Κι όσο πεθαίνει η μέρα μου τόσο ζωντανεύει η νύχτα μου, που πια δεν έχω άλλο όνομα να κρατηθώ, μέσα στην αφόρητη σιωπή μου και στην ασύνορη, απέραντη μοναξιά μου...