Η αποψινή νύχτα ήταν μικρή. Σκληρά τα περάσματα ανάμεσα στη ψυχή και στα όνειρα. Ανακατεμένα παραμύθια, τραγούδια που δεν άκουγα, πουλιά που δεν έβλεπα. Ένταση που υπέβαλλε ενα κόσμο μέσα σ' ένα άλλο. Λες και οι παράλληλες ενώθηκαν και φανερώθηκε το άπιαστο, χειροπιαστό και δέσμιο. Λυτά μαλλιά και τίναγμα της κεφαλής στ' αστέρια! Κι ένα στόμα, που δαγκώνει στραβά, με την άκρη του και για μια στιγμή το μπράτσο μου. Άκουγα τα πλήκτρα μου να κροταλίζουν γράφοντας, πριν ακόμη ανοίξω τη γροθιά μου. Έβλεπα χορδές βιολιών να πάλλονται χωρίς μουσική. Νύχτα, στο πέτρινο ακρογιάλι στις Σπέτσες... Ο πατέρας δεν ήταν χαμογελαστός. Με κοίταζε βλοσυρά, όπως μούτρωνε στις αταξίες μου μικρός. " Η άσχημη αλήθεια για την ομορφιά ", είπε, " περνά πάντα απο το ημερολόγιο της μνήμης σου. Κώδικας ανεξιχνίαστος δεν υπάρχει...
Εκείνη είναι!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου