Πάντα εσύ εδώ κι εγώ μονάχος... πάντα εσύ κοντά κι εγώ μακρυά... πάντα εσύ στη ψυχή μου κι εγώ άδειος στα χέρσα... πάντα εσύ εδώ κι εγώ... κι εγώ άγονος στην ερημιά... πάντα εσύ εδώ... κι εγώ αδύναμος να προσπαθώ...να σωθώ χωρίς ελπίδα...πάντα εσύ εδώ... κι εγώ να προσπαθώ να ερμηνεύσω το αδιανόητο... πάντα εσύ εδώ... και τίποτε να μη μπορεί να σε αντικαταστήσει...ούτε τα τραγούδια...
Τους ήλιους δεν εμέτρησες
που σε ζητήσαν τόσα χρόνια
πού 'σαι γυναίκα
με τα γαλάζια τσίνορα
Σ' έκρυψε στο φουστάνι της
η μαραμένη κοπέλα
πέντε χειμώνες σ' έθαψαν
σε χιόνι λασπερό
Μεγάλη νυχτερίδα τρέφεται
απ' τη νιότη σου
γι' αυτό νωρίς βραδιάζει
πριν χορτάσεις
το μεσημέρι καίει
στα ψηλά τα δώματα
το κύμα του ξανθό
λούζει τους δρόμους
Πεθαίνεις με τους ποιητές
κάθε ηλιοβασίλεμα
τα χέρια σου μυρίζουν
απ' τα μαλλιά τους
χτυπάει η καμπάνα
που δεν πιστεύεις πια
σε ξένη αυλή συνομιλείς
με το φεγγάρι
Σου 'φερε ο Μυλόζ
φέτος την άνοιξη
την πείνα σου ποιος άλλος μπορούσε να νοιαστεί
φουρτούνιασε τη γειτονιά
το φιλντισένιο αμάξι του
γίνου όμορφη, γίνου όμορφη,
στα περιβόλια θα σε δείξει
Έχεις ένα χαμόγελο
από μαργαριτάρια
ψαράδες Σικελοί
στο ταίριαξαν να το φοράς
ψάξε και βρες το
πριν σε κλείσει η νύχτα
σ' ένα υπόγειο βαθύτερο
από τούτο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου