Το ναι σου τι εστί...

Κοίταξε ψηλά κι αντίκρυσε τους προβολείς

του γηπέδου να λαμπυρίζουν... 

όνειρα

να μονολογούν και να τον καλούν...

έλα! 

έλα δήμιε πάρε με, που δεν μπορώ να κάνω αλλιώς

χωρίς εκείνη...

να κοντοστέκομαι σε προσευχή

και τα πόδια μου να γίνονται πέτρινα,

που κανένας σεισμός δεν μπορεί να κουνήσει...

Κοίταξέ με,

που απ' όσα γεφύρια πέρασα

γκρέμισαν,

για να μην υπάρξει καμμιά επιστροφή...

Κοίταξέ με

που τα μάτια μου ερήμωσαν,

κι όλες οι πηγές των δακρύων στέρεψαν,

απ' ολες τις θάλασσες, όλους τους ωκεανούς...

Κι αν το πηγάδι που έσκαψα ανέβλυσε γλυφό νερό,

εκεί στα σκοτεινά ανέστησα τις προσμονές

και χαράκωσα αλήθειες...

Κοίταξέ με, τα χέρια κόπηκαν,

τα γόνατα λύγισαν

κι έτσι γυρτός το ταρτάν προσκύνησα...

Κοίταξέ με

και μη σιωπάς...

τώρα που έμαθες να λες όχι,

έχεις νοιώσει το ναί σου τι εστί...

Χέρια...

Σηκώνει τα χέρια ψηλά, μόνος στο δωμάτιο, στο ταβάνι..

χέρια άδεια, ανοιχτά, αβοήθητα, μπερδεμένα,

χέρια που δεν ακούμπησαν πουθενά, σε καμμιά, σε κανένα...

χέρια αδειανά, πλεγμένα στους καρπούς κι ύστερα

λυμμένα, χαμένα, αφημένα σε φόντο χαμού και πίκρας...

Σηκώνει τα χέρια ψηλά, πάνω απ' το κεφάλι,

δεν ακουμπούν πουθενά, μένουν μετέωρα, χαμένα,

σαν αερόπλοια ακυβέρνητα, αποπροσανατολισμένα...

χέρια γυμνά, χωρίς αγκαλιά, χέρια κομμένα...

ικετευτικά κι απελπισμένα...

Μονάχα απο εκείνη...

                                    Μίλησαν για εκείνη

τα τρεμάμενα δάχτυλα ενός βρέφους του Πικάσο

το φώς απο τις χαραμάδες των νερών στο σούρουπο

ο άνεμος που άλλαζε τα σύννεφα

ο γυμνός ώμος που μισοέκρυβε το σεντόνι

και το εγκατελειμμένο κράνος της παλιάς Honda.

Μίλησαν κι οι άνθρωποι 

που της χαράς της η παρουσία ευδοκίμησε

η απώτερη μνήμη που ανεξίτηλη στερεώθηκε

κι ο απόηχος του γέλιου της όταν ξαφνιάζει τη σιωπή

Μιλά ακόμη, ασταμάτητα μιλά - για πόσο χρόνο κανείς δεν ξέρει -

η μυστική φωνή της ψυχής του

που ακούγεται πιο δυνατά απο κάθε ήχο

ταξιδεύοντάς τον σε φλέβες αίματος ποτισμένου

μονάχα απο εκείνη, μονάχα απο εκείνη...

Ίσως...

Σαν τραβηχτήκαν τα νερά, στην άμμο τα όνειρά μου έγραψα, τους διαλογισμούς, σκέψεις, ιδέες. Μα όταν ήρθα στη φουσκοθαλασσιά τα λόγια αυτά της άμμου να σε στοχαστώ, μόνο η άγνοιά μου ολόγυρα ορθωνόταν...
Έφτασε ενα κύμα ζόρικο και νόμισα πως θα πνιγεί ο λογισμός κι ύστερα άλλο κύμα ξέπλυνε τη θολή σου εικόνα κι απόμεινε η σκληρή σου ανάμνηση...

Εκεί κάθε βράδυ...

Σκύβω εκεί κάθε βράδυ

και αμολάω τα παραπονεμένα δίχτυα μου

στα ωκεάνια μάτια σου.

Εκεί απλώνεται και εκεί φουντώνει με φλόγες πανύψηλες

η μοναξιά μου, πέρα δώθε στον αέρα

υψώνοντας τα χέρια της σαν ναυαγός.

Ανάβω κόκκινες φρυκτωρίες

πάνω από τα εξόριστα μάτια σου

που σαν τα κύματα έρχονται της θάλασσας

και σκάνε στην ποδιά του φάρου.

Αγναντεύεις μοναχή τα ερέβη,

γυναίκα εσύ η αλαργινή και η πλησίον.

μες απ' το βλέμμα σου

ώρες ώρες αναδύεται ο μακρύς γιαλός του τρόμου.

Σκύβω εκεί κάθε βράδυ

και μαζεύω τα παραπονεμένα δίχτυα μου

από τη θάλασσα εκείνη

που κλυδωνίζει τα ωκεάνια μάτια σου.

Νυχτερινά πουλιά ραμφίζουνε τα πρώτα αστέρια

που λάμπουν εκεί απάνω

όπως λάμπει η ψυχή μου την ώρα που σ' αγαπάω.

Καλπάζει στη ράχη του μαύρου της κέλητα η νύχτα

και τσαλαπατάει τα στάχια τα γαλαζιανά στον κάμπο.

 Pablo Neruda

per te...

Μα που να πάω...

Κρατά πολύ μια στιγμή. Πάρα πολύ. Πολύ περισσότερο απο 16 μήνες. Κι είναι ζωντανή, σαν τη θάλασσα καθώς βρέχει ασταμάτητα τη μνήμη... 

Κάθε στιγμή της ζωής τους ζωντανεύει αδιάκοπα τη μέρα και  προ παντός τη νύχτα. Όταν γυρίζει στην ερημιά της κάμαρής του. Καθώς σκυμένος πάνω σ' ενα πληκτρολόγιο χτυπά λέξεις άγονες, σκέψεις άσκοπες και αισθήματα πικρά, νεκρά κι ανεκπλήρωτα... Τότε οι στιγμές πολλαπλασιάζονται και παραμένουν πάντα δυνατές, τόσο δυνατές, που κανένας άνεμος χρόνου δεν μπορεί να σκορπίσει.

Σιγά - σιγά τελειώνει η ζωή του. Θα φύγει νύχτα, σαν πνοή και θρόισμα αέρα, πάνω στα φύλλα αγριολούλουδων... σαν τη δροσιά που τη στεγνώνει ο παγωμένος βοριάς, σαν ανάμνηση που δεν θυμάται κανείς...

αλλά οι στιγμές του θα είναι πάντα μαζί της...

να φύγω... να φύγω...

Όσα δεν βάνει ο λογισμός

μες την καρδιά μου κρύβω...

γιαυτό δεν έχω υπομονή

και όλο ζητώ

να φύγω...

again... hurts

Δεν είσαι εδώ...

Μετράει τις αντοχές του. Και πάντα χάνει... Η δίνη των ημερών, οι νύχτες που δεν τελειώνουν, το αλκοόλ που δεν καίγεται, η αντοχή που δεν μετριέται... 

Χάνεται σε σκέψεις που πολιορκούν, σε αισθήσεις που αναβλύζουν στο παραμικρό, σε ανθρώπους που συνδέονται μαζί της...

Κι όταν σβήσουν τα φώτα, εκείνη μόνη, με τα ζυγωματικά της τεντωμένα στις άκρες του Μεγάλου Κυνός και της Παρθένου, εξουσιάζει τη ψυχή του...

Επειδή εκείνη είναι το φώς του, που βίαια αποχωρίστηκε κι έτσι πορεύεται τυφλός με μόνη τη μορφή της μέσα στα μάτια του...