Τους ήλιους, που σε ζητήσαν, δεν εμέτρησες...

Οδηγούσε ώρες πολλές, μέχρι την Καλαμάτα. Τον έκαιγε ο πυρετός κι η κούραση, μα που να καταλάβει...

Τίποτε και κανείς δεν μπορούσε να τον κάμψει και ν' αναχαιτίσει την επιθυμία του να είναι μαζί της. 

Κατάπινε χιλιόμετρα σαν αλκοολικός για 'κείνη. Που τον μεθούσε μονάχα η σκέψη της...

Κι έφτανε ένα χάδι και μια τρυφερή ματιά της, για να λάβει αντίδωρο του κόπου του...

Όμως...

δεν γινόταν πάντα έτσι...

Σ' έκρυψε στο φουστάνι της

η μαραμένη κοπέλα

πέντε χειμώνες σ' έθαψαν

σε χιόνι λασπερό...

Με την ίδια επιθυμία οδήγησε, στο όνειρο, χιλιόμετρα για Καλαμάτα. Με την ίδια αγωνία της προμονής μιας τρυφερής ματιάς και μιας αγκαλιάς ζεστής,

με τη μοσχοβολιά των αγγέλων...

Χιλιόμετρα σκέψεων, ονείρων κι αναμνήσεων, θαμμένος σ' ενα πικρό δωμάτιο

κι ο πυρετός πάλι τον καίει..

 Πεθαίνει με τους ποιητές το ηλιοβασίλεμα...

σ' ενα υπόγειο βαθύ, όπου τα όνειρα μπερδεύονται με την πραγματικότητα...

με ήλιους που δεν εμέτρησε

κι ας μη τον ζητήσαν...