και θα χαθώ...

Πάλι με πνίγουν τα γιατί, και όλα αυτά που είχες πει 

οι χιλιάδες υποσχέσεις που δεν μπόρεσες να αντέξεις. 

Στην βροχή περιπλανιέμαι με κομμάτια την ψυχή, 

και από σκέψεις πλημμυρίζω δίχως τέλος και αρχή. 

Με τρελαίνουν οι εικόνες από όσα ζήσαμε μαζί 

οι στιγμές που έχουν περάσει και στον χρόνο έχουν χαθεί. 

Τ’ άρωμα σου, η μορφή σου, του κορμιού σου η ζεστασιά 

η αγκαλιά σου, το φιλί σου που δεν έχω τώρα πια

Όλα αυτά πονάνε, σαν το γυαλί τρυπάνε 

και όσα θέλω και ελπίζω πέρα από την καρδιά δεν πάνε. 

Πλέον δεν βγαίνουνε τα λόγια, με αφήσανε και αυτά. 

Όσα έχω αγαπήσει, βιβλία είναι κλειστά. 

Τόσα φεύγω που μου είπες όλα μου χαρίσαν λύπες

Λύπες και πόνο θα χω να θυμάμαι μόνο 

το πήρα λοιπόν απόφαση η απουσία σου είναι πρόφαση. 

Να φύγω από δω από κοντά σου να χαθώ.

Και θα χαθώ, από κοντά σου θα χαθώ, 

καπνός θα γίνω χώμα, χώμα και νερό

Και θα χυθώ, μεσ’τα ποτάμια θα χυθώ, 

κοντά σου ούτε ένα, ούτε ένα λεπτό.

Τόσα συναισθήματα στο χαρτί γραμμένα,

και αλλά τόσα που έχω πει όλα πήγανε χαμένα.

Χαμένα και τα όνειρα, χαμένες και οι σκέψεις, 

πλέον ούτε από θαύμα δεν θα επιστρέψεις.

Τώρα πια φεύγω, το παρελθόν μου αποφεύγω.
Και ότι σε θυμίζει δεν θα αφήνω να μ' αγγίζει.
Θα σκορπίσω, θα χαθώ,
και στης σιωπής μου την ηχώ μοναχός θα ξεχαστώ.

Φεύγω...

Life goes on...

Shining lights all over,

dark dims here...

Joy, laughter, happiness shared in the world...

sadness, loneliness, silence

are here at the dark...

I put a light on my face

and interrogate myself

why I dream awake?

After all,

 I leave everyday, anyway...

Μην τρομάξεις αν χαθώ...

Μην τρομάξεις αν χαθώ

μη με ψάξεις, θα σε βρω εγώ

μη με ψάξεις, θα σε βρώ

μην ψάξεις

μην τρομάξεις

θα σε βρω εγώ

Κι απελπισμένα σ' αγαπώ...

Κοντεύουν δυο χρόνια...

Πως πέρασε τόσος καιρός για να γίνει το αδύνατο χειροπιαστό;

Που κανείς δεν έστεργε να είναι χωριστά εκείνος κι εκείνη!

Που ο κόσμος γύρισε ανάποδα και κανείς δεν πιστεύει πως είναι μπορετό;

Η επόμενη μέρα του δεν υπάρχει! Χάθηκε ανάμεσα σε μια Τρίτη και μια Τετάρτη...

Πάει ολομόναχος στο πουθενά. Στην ερημιά, στην ερήμωση και στην απόλυτη μοναξιά.

Πάει μόνος... μέχρι το λυτρωτικό του τέλος...

Με κάποιον άλλο με μπερδεύεις...

Μεθυσμένα λόγια ΙΙ...

Πάει καιρός που έχεις φύγει

μα η θύμησή σου με τυλίγει

Κοντά μου πάντα τριγυρίζεις

και λόγια αγάπης ψιθυρίζεις

Στο πλάι μου σε νιώθω ακόμα

βλέπω το ολόγυμνο σου σώμα

να φέγγει μέσα στο σκοτάδι

να μου ζητάει φιλί και χάδι

Αυτά που ζήσαμε μαζί

έχουνε γίνει παραισθήσεις

και η ελπίδα να γυρίσεις

στοίχημα που έχει πια χαθεί

στοίχημα που έχει πια χαθεί

Όσα και να περάσουν χρόνια

θα μείνει πάνω στα σεντόνια

υγρό το σχήμα της μορφής σου

βουβό το αντίο της φωνής σου

Αυτά που ζήσαμε μαζί

έχουνε γίνει παραισθήσεις

και η ελπίδα να γυρίσεις

στοίχημα που έχει πια χαθεί

στοίχημα που έχει πια χαθεί

Μεθυσμένα λόγια...

Πες μου γιατί

να 'ναι όλα άσχημα μακριά σου

Πες μου γιατί

να μου λείπει τόσο η αγκαλιά σου 

Πες μου γιατί

τριγυρίζεις μέσα στο μυαλό μου

Πες μου γιατί

δεν αντέχω πια τον εαυτό μου.

Σε μπαρ και σε μοτέλ 

σε λεωφόρους σε πεζοδρόμια

Ψάχνω για να βρω 

μάτια με τα δικά σου όμοια

Σε μπαρ και σε μοτέλ 

για να πειστώ πως σε ξεπέρασα

είχα τον παράδεισο 

και τό 'μαθα όταν σ' έχασα

Πες μου γιατί

όλα να θυμίζουνε εσένα

η σιωπή

τα ρούχα πού 'ναι πεταμένα

Πες μου γιατί

τριγυρίζεις μέσα στο μυαλό μου

Πες μου γιατί

δεν γνωρίζω πιά τον εαυτό μου.

Όλα εκείνη...

Οι εφιάλτες, οι περιπολίες του νού, η απομόνωση, η άνοιξη...

Το πληκτρολόγιο, τα θολά πρόσωπα, οι λεπτές φιγούρες, η μοναξιά...

Η μηχανή, ο παγωμένος αέρας, η θάλασσα, τα πουλιά ψηλά στον ουρανό...

Η εφημερίδα, το άγγιγμα του αόρατου, η αναμονή, το απρόσμενο άσθμα...

Ο θάνατος, ο παραλογισμός, το μπαλκόνι, η ανατολή στο ξημέρωμα...

Τα σβησμένα τσιγάρα, τα άδεια ποτήρια, η πίκρα στο στόμα, ο πονοκέφαλος...

Η φωνή απο το παρελθόν, η άδεια αγκαλιά, το ύψος, τα καφέ παπούτσια...

Οι κυριακές, τα μικροπράγματα στο ράφι, τα ποτήρια, η αύρα της...

Όλα εκείνη και μηδέν αυτός...

Cha cha...

Η αλληλογραφία με τους δαίμονες συνεχίζεται...

Ζωή με τοξίνες είναι ζωή πικρή...

Ζωή χωρίς νύχτες ήσυχες και οι μέρες βιαστικές,

ζωή που φεύγει λίγο - λίγο...

Φεύγει λυτρωτικά; ποιός να ξέρει...

Τίποτε δεν πάει καλά, τίποτε...

Όλα είναι τόσο άσχημα χωρίς εκείνη... 

Είσαι τόσο όμορφη απόψε...

Σε μια διαφορετική ζωή, τώρα ζεί. Μακρυά απο τη ζωή των άλλων και πολύ πιο μακρυά απο την ίδια τη δική του...

Ή μήπως δεν ζεί;

Άγεται και φέρεται απο αναμνήσεις και σκέψεις. Χάνεται. Κι ούτε νοιάζεται πια. Η προχωρημένη σήψη των αισθημάτων του εμποδίζει κάθε επαφή με τους ανθρώπους. Μοιάζει  με κλόουν στο τσίρκο της καθημερινότητας. Πότε προσηνής και πότε απρόσιτος. Ακατανόητος, μυστικοπαθής και απομονωμένος σαν μακρυνό καράβι στον ορίζοντα...

Τα βράδυα σπάνια θα τον 'δει ανθρώπινο μάτι έξω απο τη φυλακή του. Το κελί του είναι και ησυχαστήριο.  Επειδή μόνος, μονάχα εκεί μπορεί να την ονειρευτεί ανεμπόδιστος...

You are so wonderful tonight!