Ο πατέρας μου ήταν οδηγός βυτιοφόρων αυτοκινήτων. Είχε διαδεχτεί τον παππού μου στην αμερικάνικη εταιρεία της Mobil Oil. Κουβάλαγε πετρέλαιο και βενζίνη σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα. Πολλές φορές, όταν δεν είχα σχολείο, με έπαιρνε μαζύ του. Είχα μεγάλη τρέλλα με τα αυτοκίνητα. Μου άρεζαν πάρα πολύ. Μπορούσα να διακρίνω, ακούγοντας τον ήχο της μηχανής τους, τι μάρκα ήταν. Μπορούσα επίσης να ξεκρίνω, ακούγοντας σαν τους σκύλους απο μακρυά, την ιδιαιτερότητα της μηχανής τους, εαν έρχονταν στο σπίτι μας, ο Τζωτζός, ο Παναής, ο Μάνος, ο Τάκης ο Σμυρναίος, ο Καραμικές, ο Δόβελος, ο Χίγκας (όλοι φίλοι του πατέρα μου) ή ο πατέρας μου. Θα ‘μουν πιτσιρίκι λιγώτερο απο 5 χρονών και ήξερα, απο τότε πολύ καλά, πως ο ήχος που έμπαινε στο σπίτι μας δεν ήταν αυτοκίνητο αλλά ελικοφόρο αεροπλάνο. Επίσης μπορούσα να ζήσω όλη μου τη ζωή, παίζοντας με το τιμόνι, μέσα σε κάποιο απο τα αυτοκίνητα της παρέας του πατέρα μου. Εκείνη την εποχή της δεκαετίας του ’60, τα αυτοκίνητα ήταν λίγα και σπάνια. Όμως, ευτυχώς, έτυχε όλοι σχεδόν οι φίλοι του πατέρα μου να έχουν δικό τους αυτοκίνητο, είτε επαγγελματικό είτε ιδιωτικό, οπότε ήμουν προνομιούχος που μπορούσα να μπω, απο πολύ μικρός σε τόσα πολλά αυτοκίνητα. Ένας απο αυτούς ο Παναής, είχε και μοτοσυκλέτα με καλάθι. Ο θόρυβος του κινητήρα της ήταν βέβαια ο πιο ευκολοδιάκριτος...
Τον πρώτο χρόνο της χούντας ο πατέρας μου πήρε προαγωγή απο την Mobil και μετατέθηκε στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης. Αυτό σήμαινε σταθερό ωράριο, κόπηκαν τα ταξίδια στην επαρχία, που μας κόστιζαν την αγωνία για τις ατέλειωτες καθυστερήσεις του, για να γυρίσει στο σπίτι και επιπλέον μάθαμε και δοκιμάσαμε, εμείς τα πιτσιρίκια, τη γεύση της Coca Cola και της 7up, που βλέπαμε να πίνουν τα αμερικανάκια στις ταινίες στην τηλεόραση. Τα αναψυκτικά αυτά, που δεν υπήρχαν στην Ελλάδα, του τά ‘διναν οι αεροσυνοδοί των ξένων αεροπορικών εταιρειών πεσκέσι, επειδή ανεφοδίαζε τα αεροπλάνα τους. Θυμάμαι την χαρά των συμμαθητών μου στο Γυμνάσιο, όταν τους πρόσφερα ένα μεταλλικό κουτί (απίστευτο προνόμιο! Στην πατρίδα μας όλα τα αναψυκτικά, γκαζόζες και πορτοκαλάδες δηλαδή, ήταν σε γιάλινα μπουκάλια) που το ‘πιναν με προσεχτικές, λιτές γουλιές, για να το δοκιμάσουν όσοι περισσότεροι μπορούσαν...
Εκτός απο την Coca Cola όμως η νέα θέση του πατέρα μου ήταν συναγερμός! Μόλις συνέβαινε κάτι σοβαρό, όπως για παράδειγμα η απόπειρα αντιπραξικοπήματος απο τον Βασιλιά τον Κοκό, επιστρατεύονταν κι ο πατέρας μου για να μπορούν τα αεροπλάνα να έχουν καύσιμα. Και τα πολιτικά και προ πάντων τα στρατιωτικά. Έτσι μαθαίναμε αμέσως για τις εξελίξεις, όταν όλος ο ελληνικός λαός ήταν στο σκοτάδι της λογοκρισίας της χούντας. Ο Κοκός (κοροϊδευτικό του Κωνσταντίνος κι όχι υποκοριστικό της συμπάθειας και της φιλίας) έφυγε νύχτα απο την Καβάλα, μαζύ με τη μάνα του τη Φρειδερίκη. Είχε πάει στην Καβάλα με τη γυναίκα του και τα παιδιά του αλλά και με τη Φρειδερίκη για να κάνουν το αντιπραξικόπημα και να διώξουν τον Παπαδόπουλο.
-- Λές και πήγαν εκδρομή! σχολίαζε με απορία ο πατέρας μου την ώρα που η μάνα μου γρύλιζε, ανάμεσα στα σφιγμένα δόντια της, κατάρες εναντίον της Φρειδερίκης, που δεν ήταν πολύ δημοφιλής στις έτσι κι έτσι αριστερές, σαν την μάνα μου...
Μολονότι ο πατέρας μου επιστρατευότανε συχνά απο την χουντική κυβέρνηση, πότε λόγω του Κοκού και πότε για την εξαναγκασμένη (απο τους Αμερικάνους) επιστροφή μιας μεγάλης μεραρχίας απο την Κύπρο στην Ελλάδα δεν ανησυχούσα. Κάθε φορά που ο πατέρας μου έλειπε 5 - 6 μέρες συνεχώς στη δουλειά του, η μάνα μου πίστευε πως θα γίνει πόλεμος. Κλείδωνε και ξανακλείδωνε την πόρτα μας, έκλεινε παράθυρα και μπαλκονόπορτες και κοιμόταν με το ‘να μάτι ανοιχτό και το ‘να αυτί τεντωμένο. Αντίθετα μ’ εκείνη, η δική μου αυτοπεποίθηση μεγάλωνε κι ενισχύονταν περισσότερο. Επειδή αντιλαμβανόμουνα πως ήδη απο την πέμπτη δημοτικού είχα ξεπεράσει σε γνώσεις την, απο αρχαιοτάτων χρόνων, απόφοιτη του δημοτικού αγαπημένη μου μάνα και η κρίση μου αποδεικνύονταν συχνά πολύ πιο πετυχημένη και έγκυρη απο την δική της. Κι ο πατέρας μου ήταν επίσης απόφοιτος του δημοτικού, όμως ήταν πανέξυπνος, περπατημένος, ορθολογιστής, αναλυτικός και ψύχραιμος. Πάντα μου έδινε πολύ κουράγιο, ακόμη και τηλεφωνικά όταν με διαβεβαίωνε πως όλα είναι υπο τον έλεγχό του και πως σε λίγες μέρες θα ξαναγύριζε στο σπίτι. Κι ο λόγος του πάντα αποδεικνυόταν σπαθί! Ότι υποσχόταν γινότανε... Έτσι σε όλη την διάρκεια της χούντας, και στα γεγονότα του Πολυτεχνείου μέχρι την τραγωδία της Κύπρου, την εισβολή των Τούρκων και την τελευταία του πολύμηνη επιστράτευση, ο πατέρας μου παρέμεινε ο πιο σοβαρός εγγυητής της ασφάλειας όλης της οικογένειας. Αυτός σφυρηλάτησε την ψυχραιμία μου και την επάρκειά μου να αντιμετωπίζω κρίσεις και τις ιδιότητες αυτές του χαρακτήρα μου βελτίωσε κατά πολύ και πρόσθεσε κι άλλες ο φιλόλογος που θα γνώριζα δυο χρόνια μετά, στην Τέταρτη τάξη του γυμνασίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου