Αχ! ψυχή μου πανέμορφη...

Ψαχουλεύει τη ψυχή του. Που αναστατώθηκε στο ξαφνικό κι αναπάντεχο άκουσμα, πως τον γύρεψε, κοντά δυο χρόνια μετά...

Ψυχή που απόμεινε άδεια, ψυχή που ρήμαξε απο μια ανυπόφορη μοναξιά. Ψυχή - καράβι, που μόνο τον καπνό απ' τα φουγάρα του είδαν οι άνθρωποι απο μακρυά, να παλεύει στην τρικυμισμένη θάλασσα. 

Κι εκεί μακρυά στην κοίμηση του δειλινού η καρδιά του σφίχτηκε και μια παράξενη αλαφράδα έδωσε πνοή στα πεθαμένα του σωθικά.

Πλημμύρισε το άδειο δωμάτιο το άρωμά της. Ύστερα άκουσε και τη φωνή της... Δυο χρόνια μετά... Το αίμα έτρεξε γοργά στις παγωμένες του φλέβες. Κι η σπίθα που σιγόκαιγε μέσα του για εκείνη, ζωντάνεψε και θέρμανε το θυμικό του. 

Μίλησαν λίγο. Πολύ λίγο...

Μα ήταν αρκετό να τρικυμήσει η άδεια ψυχή. Να ζωντανέψει και να σαλέψει, για ν' αναγκάσει το νού να εγερθεί και να αποκαταστήσει τις χαμένες λειτουργίες του...

Είχε μπεί ως πυρπολήτρια της ανώφελης ζωής του. Την έβαλε σε τάξη. Την έκαμε όμορφη, γλυκειά και χαρούμενη...

Και τώρα ένας κόμπος πίκρας πνίγει τον λαιμό του, αφήνοντας δάκρυα ανεμπόδιστα να κατακαίνε την αφόρητη ύπαρξή του...

Οδήγησε σαν τρελλός τη μηχανή του. Όμως και πάλι έφτασε σώος στο σπίτι του...

Ούτε σήμερα δεν μπόρεσε να σκοτωθεί. Να τελειώσει και να γλυτώσει αυτή την ανώφελη ζωή, που δεν έχει κανένα μέλλον, καμμιά προοπτική χωρίς εκείνη...

Αχ! ψυχή μου πανέμορφη...