Φωνάζω, μα δεν ξέρω τι σου λέω...

Ζωγράφιζες με χάδια το κορμί μου
κι εγώ το πίστεψα πως ήσουνα δική μου
μα κάποιο βράδυ που 'πεφτε βροχή
σε άλλα χείλη λες την προσευχή


Κι εγώ πάντα εκεί στο αμάν στο γιατί
τη ζωή μου για σένα σκορπάω
κι εγώ πάντα εκεί συλλογιέμαι γιατί
με σκοτώνει αυτό που αγαπάω
Κι εγώ πάντα εκεί στο αμάν στο γιατί
τη ζωή μου για σένα σκορπάω
κι εγώ πάντα εκεί σε ρωτάω γιατί
να πεθαίνω και να σ' αγαπάω


Φωνάζω μα δεν ξέρω τι σου λέω
παλιό μεράκι μου σαράκι πάντα νέο
πληρώνω με το δάκρυ τα φιλιά
σε αγκαλιάζω μα δεν είσαι πουθενά


Κι εγώ πάντα εκεί στο αμάν στο γιατί
τη ζωή μου για σένα σκορπάω
κι εγώ πάντα εκεί συλλογιέμαι γιατί
με σκοτώνει αυτό που αγαπάω
Κι εγώ πάντα εκεί στο αμάν στο γιατί
τη ζωή μου για σένα σκορπάω
κι εγώ πάντα εκεί σε ρωτάω γιατί
να πεθαίνω και να σ' αγαπάω

Ψάχνω τη μορφή της...

Κάποια κάπου κάποτε ήταν η ζωή μου

η αρχή το τέλος μου κι όλη η ύπαρξή μου

Τώρα μες τα όνειρά μου ψάχνω τη μορφή της

μα και κείνη χάθηκε σαν την υπόσχεσή της

Κάποια κάπου κάποτε μου χτιζε παλάτια

ήταν όμως γυάλινα κι έγιναν κομμάτια

Τώρα μες τα όνειρά μου ψάχνω τη μορφή της

μα και κείνη χάθηκε σαν την υπόσχεσή της

Παναγιώτη έφυγες νωρίς...

Είμαι ακόμη εδώ Παναγιώτη. Σε μια νεκρή χώρα. Σε μια νεκρή κοινωνία. Που απο όπου κι αν την κοιτάξεις, ζωή δεν έχει...

Εσύ έφυγες νωρίς. Χωρίς να προλάβουμε να τελειώσουμε τις ζωές μας. Χωρίς ν' απαλλαγούμε απο τους πόθους μας...

Αφήσαμε τις κουβέντες στη μέση Παναγιώτη. Είμαστε δυο χαζοί. Δυο χαζοί που πιστεύαμε στις ίδιες ιδέες, στις ίδιες αξίες...

Που απ' όπου κι αν τις ζητήσαμε, χάσαμε τη μπάλα.

Όμως Παναγιώτη, ματώσαμε απο τα ίδια τραύματα! Μπορεί να γελάγαμε με τα παρόμοια παθήματά μας Παναγιώτη - θυμάσαι;-  πώς μπορεί να τα ξεχάσεις;

Κι ύστερα μου εκμυστηρεύτηκες πως έκλαιγες οδηγώντας για το σπίτι...

Κλαίγαμε την ίδια ώρα, το ίδιο βράδυ,

για τις χαμένες αγάπες της ζωής μας, για τις χαμένες ευκαιρίες, που ήταν οι τελευταίες και για τους δυό μας...

Και την επαύριο σκάσαμε στα γέλια όταν το αλληλοεξομολογηθήκαμε!

Ύστερα ρε Παναγιώτη την έκανες! Έκανες την ίδια χαζομάτα που μας έδερνε...

Κι έφυγες... 

Αχ! ρε Παναγιώτη...

Χτές σε θυμήθηκαν πολλοί. Γράψανε στις εφημερίδες, κάνανε τα δέοντα.

Μερικοί όμως δεν σε ξέχασαν ποτέ!

Εγώ σε μελετάω συχνά. Επειδή Παναγιώτη έφυγες νωρίς, χωρίς να τελειώσουμε τις κουβέντες μας...

Λοιπόν, μάθε πως εγώ εδώ πίσω εξακολουθώ και πονώ. Πονώ πολύ για 'κείνη...

Εσύ;

Τέσσερεις...

Με βρήκε πάλι το ξημέρωμα στους δρόμους. Η υγρασία περονιάζει. Πρεζόνια, μεθυσμένοι, μπάτσοι ζούνε τις ώρες τους. Άνθρωποι παράταιροι, ανόμοιοι, ασύνταχτοι σε ώρες που η σιωπή ευδοκιμεί ανέγγιχτη απο τα πάθη και τα λάθη της πόλης...

Μαζεύω την κούραση της άδειας νύχτας, σβήνω τη φλόγα του αλκοόλ σ' ένα σύννεφο καπνού τσιγάρων, με μάτια υγρά και κόκκινα και πέρνω το δρόμο για το σπίτι...

Τέσσερεις το πρωί, όταν όλοι σε κοιτάζουν όχι μόνο με υποψία

αλλά με ανάμικτο φόβο και περιφρόνηση...

Κι απόψε θέλω να πιώ...

Το κλειδί γύρισε, όπως πάντα κανονικά. Η πόρτα άνοιξε στο ίδιο άδειο σπίτι... Έξω βρέχει, οι αυγουστιάτικοι δρόμοι της πόλης ήταν και είναι άδειοι...

Σωριάστηκε στον καναπέ, άδειος κι ο ίδιος, όπως οι δρόμοι που περιπλανήθηκε...

Ο ήχος της βροχής ήταν η μόνη ένταση της σιωπής...

Κοντεύει δεκαπενταύγουστος... Απο Παρασκευή, το Σάββατο, την Κυριακή και τη Δευτέρα μόνος...

Όπως πάντα μόνος... Όπως κάθε χρόνο μόνος...

Κι απόψε θέλει να πιεί. 

Όπως λέει και το τραγούδι:

Απόψε θέλω να πιω
τίποτα μετά να μη θυμάμαι
μέσα στον καπνό να παγιδευτώ
συνέπειες να μη φοβάμαι

Απόψε θέλω να πιω
θέλω να ξεφύγω από τα όριά μου.
Μέσα στον καπνό να εξομολογηθώ.
Για τα χαμένα όνειρά μου.

Θα ανάβω με τσιγάρα
θα σβήνω με ποτά...
τώρα που πήρα τη λαχτάρα
στάχτη να γίνουν όλα πια.

Απόψε θέλω να πιω...
Όλους κι όλα να τα διαγράψω.
Μέσα στον καπνό να εξαφανιστώ
πίσω να μην ξανακοιτάξω

Κουράστηκα...

Κουράστηκα...

Μικρή η πόλη, δεν με χωρά.

Στην πιο μικρή της γωνιά πατήσαμε μαζί,

γι' αυτό είσαι παντού,

όπου κι αν πάω...

Με πειράζει που δεν είμαστε μαζί,

π.χ.στο γκόλφ...

έτσι δεν ξαναπήγα...

Όπως κι αλλού,

που όπου κι αν βρεθώ,

δεν είσαι πλέον δίπλα μου...

Που πάει να 'πεί:

δύο ίσον ένα. Επειδή έτσι ήτανε...

Τώρα δεν είναι,

γι αυτό δεν αντέχεται...

Μικρή η πόλη,

μα πιο μικρή η χώρα όλη...

Έτσι κλείνομαι στο σπίτι,

που κι αυτό γίνεται αφόρητο,

καθώς κι εδώ μέσα ριζωμένες βαθειά

είναι οι αναμνήσεις...

Κουράστηκα...

Χάθηκα...

Στης ψυχής μου το παράθυρο...

Στο παράθυρο της ψυχής μου, αντικρίζω μόνο εσένα.

 Δική μου η αγάπη και η ελπίδα. Μοιραίος άγγελος στα δικά σου χείλη.

Γαλήνη και ηρεμία. Αναπολώ με χάρη την εποχή των εικόνων.

Ναι, πιστεύω στην οργή και στην απεραντοσύνη της θάλασσας. 

Ζωντάνια και γιορτή για τον σύγχρονο εραστή του ονείρου. 

Γνώση και έρωτας. Αγνότητα και πονηρία. Ζωή με αντιθέσεις. 

Χάθηκε πια λίγο η τρυφερότητα και το χάδι. 

Το νερό της σιωπής ρέει στο αυλάκι της σκέψης σου. Λαμπρός ήλιος καθρεφτίζει το χρώμα των ματιών σου…