Παναγιώτη έφυγες νωρίς...

Είμαι ακόμη εδώ Παναγιώτη. Σε μια νεκρή χώρα. Σε μια νεκρή κοινωνία. Που απο όπου κι αν την κοιτάξεις, ζωή δεν έχει...

Εσύ έφυγες νωρίς. Χωρίς να προλάβουμε να τελειώσουμε τις ζωές μας. Χωρίς ν' απαλλαγούμε απο τους πόθους μας...

Αφήσαμε τις κουβέντες στη μέση Παναγιώτη. Είμαστε δυο χαζοί. Δυο χαζοί που πιστεύαμε στις ίδιες ιδέες, στις ίδιες αξίες...

Που απ' όπου κι αν τις ζητήσαμε, χάσαμε τη μπάλα.

Όμως Παναγιώτη, ματώσαμε απο τα ίδια τραύματα! Μπορεί να γελάγαμε με τα παρόμοια παθήματά μας Παναγιώτη - θυμάσαι;-  πώς μπορεί να τα ξεχάσεις;

Κι ύστερα μου εκμυστηρεύτηκες πως έκλαιγες οδηγώντας για το σπίτι...

Κλαίγαμε την ίδια ώρα, το ίδιο βράδυ,

για τις χαμένες αγάπες της ζωής μας, για τις χαμένες ευκαιρίες, που ήταν οι τελευταίες και για τους δυό μας...

Και την επαύριο σκάσαμε στα γέλια όταν το αλληλοεξομολογηθήκαμε!

Ύστερα ρε Παναγιώτη την έκανες! Έκανες την ίδια χαζομάτα που μας έδερνε...

Κι έφυγες... 

Αχ! ρε Παναγιώτη...

Χτές σε θυμήθηκαν πολλοί. Γράψανε στις εφημερίδες, κάνανε τα δέοντα.

Μερικοί όμως δεν σε ξέχασαν ποτέ!

Εγώ σε μελετάω συχνά. Επειδή Παναγιώτη έφυγες νωρίς, χωρίς να τελειώσουμε τις κουβέντες μας...

Λοιπόν, μάθε πως εγώ εδώ πίσω εξακολουθώ και πονώ. Πονώ πολύ για 'κείνη...

Εσύ;