Χωρίς ανταλλάγματα...

Αυτή είναι η τρίτη συνεχόμενη πρωτοχρονιά της μοναξιάς του. Δεν παραπονιέται κι ας μη συνήθισε την απουσία της απο τη ζωή του...

Μέσα στο σπίτι βασιλεύει η σιωπή. Όμως καλά κρατά ακόμη ο διάλογός του με τους δαίμονες. Διάλογος που αντιμάχεται της σιωπής και της απουσίας...

Δεν μπορεί να τη ξεχάσει κι ούτε πρόκειται. Επειδή οι λέξεις δεν μπορούν να εκφράσουν όλα όσα σήμαινε η παρουσία της στη ζωή του, δεν πρόκειται να αλλάξει και τη ζωή του. Έτσι διάλεξε να παραμείνει μόνος...

Διάλεξε τη μοναξιά με πλήρη επίγνωση της απόφασής του. Γι αυτό κι αυτή η παραμονή της πρωτοχρονιάς δεν περιέχει κανένα άλλο πρόσωπο...

Μια βδομάδα πριν, προπαραμονή των Χριστουγέννων αναστήθηκε η μητέρα του! Εκεί που περιμένανε την οριστική σιωπή της, ζωντάνεψε! Και μάλιστα εντυπωσιακά! (ζωή νά ‘χει...) 

Βέβαια τά ‘χει χαμένα, όμως αυτό δεν πειράζει κανένα τους. Η διάθεσή της γύρισε ανάποδα κι απο τους θρήνους και τους οδυρμούς τώρα χαίρεται και χαμογελάει! Τη ρωτούν: 

-- Μάνα τη μέρα που ζωντάνεψες ήτανε Κυριακή και Χριστούγεννα. Τί γιορτάζουμε την επόμενη Κυριακή;

-- Την Κυριακή του  Θωμά! απαντά η μητέρα με σιγουριά κι έχει δίκιο! Αφού σαν να ήταν του Λάζαρου όταν κι αναστήθηκε...

Αντίθετα ο ίδιος δεν περιμένει καμμία ανάσταση. Γνωρίζει πως θα είναι η ζωή του (ζωή, τρόπος του λέγειν, χωρίς εκείνη τι ζωή μπορεί να ζήσει;) μέχρι το τέλος...

Οπότε δεν υπάρχουν κατάλληλες ευχές για το νέο έτος παρά μονάχα μία:

-- Να αντέχετε στα δεινά με καρτερία και σιωπή και δίχως να καρτερείτε ανταλλάγματα...

Τις νύχτες που η αγρύπνια με καίει...

Τρείς μέρες και τρείς νύχτες τώρα,

μόνος - ολομόναχος

κι ούτε μια λέξη δεν βγήκε 

απ' τα χείλη μου,

ούτε μία!

Όμως

εγώ θα σου μιλώ με τα τραγούδια μου

                               τις νύχτες που η αγρύπνια θα με καίει

τις νύχτες που η αγάπη θα μου φταίει...

Χωρίς αυτήν, Θεέ μου...

Τη μοναξιά μου βόλεψα σε μια κάμαρα μικρούλα,

κοιτάζοντας τον κόσμο απ' το παράθυρο.

Έχει κρύο, τη νύχτα πιο δυνατό,

πιο δυνατό κι απ' τη σιωπή σου.

Σκιές ανθρώπων που και που

και αυτοκινήτων φώτα,

να με κρατούν σε μια μάταιη αναμονή,

χρόνια τώρα...

Αχ! να έβλεπα τα φώτα σου

καθώς έστριβες για το σπίτι,

καμαρωτή - ψηλόλιγνη να με

κοιτάς ψηλά, χαμογελώντας και

με την κυματιστή σου αλογοουρά

έφευγε η λύπη...

Η λύπη, η μόνιμη συντροφιά

μαζί και η σιωπή

που τρώνε τη ζωή μου...

Νύχτα στα όνειρά μου...

Υγρός και κρύος άνεμος ράπιζε το πρόσωπο στη λεωφόρο, έσπρωξε δάκρυα στα μάτια και τα δάκρυα κρυστάλλωσαν και διαθλούσαν φώτα, φώτα λευκά και κόκκινα, φώτα πράσινα, κίτρινα, χρυσά, φανοί πορείας, φλας, και φώτα-στολίδια που πάσχιζαν να δώσουν χρώμα εορταστικό στον παγωμένο δρόμο, στη μουδιασμένη πόλη, στους κατηφείς ανθρώπους. Πάλευαν τα φώτα να σχίσουν το υγρό σκοτάδι, να αραιώσουν την πυκνή θλίψη που τύλιγε την πόλη, πάλευαν σιωπηλά, όπως κάθε χρόνο, μα τώρα διαφορετικά.

Τα Χριστούγεννα είναι τα φώτα τους, είναι αστέρια, καμπάνες και γιρλάντες, στέφουν τους δρόμους, αναστατώνουν πλατείες, τυλίγονται σε δέντρα, αναβοσβήνουν μουσικά σε οικιακά μπαλκόνια, σημαίνουν κρυφές χαρές πίσω από γερτές κουρτίνες. Βλέπεις τα φώτα στις βεράντες και ακούς παλμούς ενοίκων, αφουγκράζεσαι ψυχές απόντων και κεκοιμημένων, που 'ρχονται φωτεινές και πεταρίζουν γύρω από κάγκελα και γλάστρες φυλλοβόλες, χτυπούν ανεπαισθήτως τον υαλοπίνακα, χνωτίζουν φευγαλέα, τόσο που να τις δουν μάτια παιδιού, σκορπούν μνήμη χρυσόσκονη και παίρνουν στεναγμούς. Τα σπίτια, η πόλη, οι άνθρωποι είναι τα φώτα τους.

Φέτος είναι λίγα. Κι άργησαν. Τα μπαλκόνια στέκουνε βουβά, χωρίς σφυγμό, τι να μαντέψεις; Χωρίς δέντρα. Με μαδημένες γλάστρες του Δεκέμβρη. Πολλές αναχωρήσεις, παλικάρια, γέροντες, μεσήλικοι, θα πεταρίζουν ολοχείμωνα χλωμές φωτίτσες να συντροφεύουν και να παρηγορούν. Να σχίζουν τη σκιά.

«Do not go gentle into that good night. / Rage, rage against the dying of the light.» Ο Ντύλαν Τόμας φωτίζει τις νύχτες μας, η βιβλική φωνή του έρχεται από το 1953 σ' ένα μικρόφωνο του BBC: «Αβρός μην πας στην νύχτα την καλή. / Οργή, οργή για του φωτός την εκπνοή» (μτφρ. Νίκος Ράπτης). Σαν οιακισμός κεραυνού έρχεται ο ποιητής, αιφνίδιος, συνταρακτικός, με γράμμα φίλου, με μια σελίδα του Δικτύου, και καλεί τον πατέρα να μείνει εν οργή κόντρα στο σβήσιμο, να μη χαθεί αβρός, να φύγει μαινόμενος και όρθιος. Δώσ' μας κουράγιο, ποιητή, δώσε φωνή στη νύχτα:

Ανθρωποι τρομεροί, πάνω στη φλογερή του ορμή

Τον Ηλιο αδράξαν και τον τραγουδήσαν,

Ομως καθώς αυτός τον ουρανό διασχίζει

Μάθαν, αργά πολύ, πως θλίψη τον γιομίσαν,

Αβροί δεν παν στην νύχτα την καλή.

Ανθρωποι σκοτεινοί, κοντά στο μνήμα,

Με θαμπωμένη όραση βλέπουν και αυτοί

Μάτια θαμπά που θα μπορούσαν να είναι

όλο χαρά, μετεωρίτες φλογεροί,

Οργή, οργή για του φωτός την εκπνοή.

Κ' εσύ πατέρα, απ' το θλιμμένο ύψος, από κει,

Δώσ' μου κατάρα και ευχή

με των δακρύων σου την ορμή.

Αβρός μην πας στην νύχτα την καλή,

Οργή, οργή για του φωτός την εκπνοή.

Αβρός μην πας στην νύχτα την καλή,

Το γέρασμα, με το κλείσιμο της μέρας

πρέπει να καίει και να μουγκρίζει.

Οργή, οργή για του φωτός την εκπνοή.

Ενας άγγελος ξαφνικά...

Η αληλογραφία μου με τους δαίμονες διακόπηκε, για μια στιγμή - μια μικρή στιγμούλα, απο ένα άγγελο! 

Ξέρετε πως είναι οι άγγελοι... Εμφανίζονται ξαφνικά και απροειδοποίητα και μέχρι να συνέλθεις απο την έκπληξη... χάνονται, εξαφανίζονται... αφήνοντας ξοπίσω τους μια γλυκιά αύρα και μια χρυσόσκονη που λαμπυρίζει μέσα στο μυαλό, που αρνείται πλέον να ασχοληθεί με τα εγκόσμια...

Ας είναι... 

Κι αν οι εκπλήξεις που κρύβει η ζωή, γίνονται - για λίγες στιγμές - νάμα δροσερής πηγής που γιατρεύει ακόμη και την πιό βαριά μοναξιά, η αδυσώπητη πραγματικότητα είναι εδώ, πάντα παρούσα.

Οι δαίμονές μου δυναστεύουν το σώμα, τη ψυχή και το μυαλό της μητέρας μου. Μαζί βασανίζουν και την αδελφή μου μισό χρόνο τώρα... Κάθε μέρα και κάθε νύχτα σμιλεύουν στο εναπομείνων μυαλό της μητέρας μας, πως δεν βρίσκεται στο σπίτι της, πως την κρατάμε κάπου αλλού, στη Χαλκιδική...

Κι όλο θέλει να επιστρέψει στο νοικοκυριό της, στα πράγματά της, στο γιατάκι της. Ώρες πολλες κλαίει γοερά, βυθισμένη στην απελπισία της, προσεύχεται στην Παναγία να τη βοηθήσει, οργίζεται με τη νοσοκόμα που τη φροντίζει και τα βάζει με την κόρη της που τη βασανίζει, κρατώντας της στο σπίτι της Χαλκιδικής.

Μάταιες οι προσπάθειές μας να την μεταπείσουμε, δείχνοντας όλα τα δωμάτια, τα πράγματά της, το νοικοκυριό της. Συνέρχεται για λίγη ώρα κι ύστερα ξαναρχίζει το θρήνο της και τον απραγματοποίητο πόθο της επιστροφής της στην εστία της...

Θρήνος, κλάμα κι απελπισία, παραισθήσεις και φόβος, προσμονή και πόθος για την επιστροφή,

η μητέρα μου σαν άλλος Οδυσσέας, βασανίζεται και σβήνει απο ανίκητο δαίμονα...

Κι ούτε ένας άγγελος δεν κοπιάζει να της παρουσιαστεί, για να μετριάσει -έστω για λίγο - τη θλιβερότητα των τελευταίων της ημερών...

Του πρώτου ονείρου η στιγμή...

Καθώς την περίμενε να ανέβει, ο κόσμος του καίγονταν. Μα δεν τον ένοιαζε. Βγήκε στην εξώπορτα, σαν υπνωτισμένος, καθοδηγημένος απο μια ακατανόητη και ακαταμάχητη προσμονή. Είχε προηγηθεί το τηλεφώνημά της. Ήταν περαστική και ήθελε να τον ΄δεί. Ούτε που σκέφτηκε να ζητήσει την άδεια - και μια συγγνώμη - απο τους επισκέπτες του. Ούτε που λογάριασε τη μεγάλη σπουδαιότητα της μεγάλης δουλειάς που διαπραγματεύονταν μαζί τους. Τους άφησε σύξυλους στο γραφείο, διέσχισε το γεμάτο σαλόνι απο ανθρώπους των  επόμενων ραντεβού του και την περίμενε στην πόρτα...

Τα πόδια του έτρεμαν. Η ψυχή έγινε ένα με το μυαλό του. Ο κόσμος άδειασε, κανείς δεν τον εμπόδιζε, μόνο αυτός θα μπορούσε - επιτέλους! -  να την περιμένει. Τα μάτια καρφώθηκαν στον διάδρομο, όπου θα εμφανίζονταν...

Ο καιρός που πέρασε απο την τελευταία φορά, που την είχε 'δεί ήταν πολύς. Πάρα πολύς! Του έλειπε πάρα πολύ...

Πότε πέρασε τόσος χρόνος σ' ένα λεπτό;

Πρώτα είδε τα μάτια της. Μάτια ερωτηματικά για την "αβέβαιη" υποδοχή του, που καθώς τον αντίκρυσε, άστραψαν βεβαιωμένα πως ναί! ήθελε και την περίμενε! Την έσφιξε στην αγκαλιά του συγκλονισμένος, προσεκτικά κι αδέξια, ενώ εκείνη άφησε ελεύθερο τον ενθουσιασμό της.

Σμίξανε με δυο κουβέντες στα όρθια... Δυο κουβέντες που ξεχρέωσαν μια αιωνιότητα...

Ο κόσμος τον περίμενε, η πίεσή τους φανερή και αδυσώπητη...

'Ηθελε να της 'πεί πολλά! Πάρα πολλά! Και τα είπε με τα μάτια του, σίγουρος πως θα τον καταλάβει... 

Επειδή τα μάτια τους καθρέφτιζαν πάντα την ψυχή τους κι έτσι ισορροπούσε ο κόσμος ολάκερος...

Κι ύστερα πριν φύγει, έσκυψε στο αυτί της και της είπε το ανομολόγητο, αυτό που τα χείλη του  ερμήνευσαν το παράφορα ηφαιστειώδες περιεχόμενο ολάκερης της ύπαρξής του:

— Είσαι πολύ όμορφη! 

Εννοώντας όλα εκείνα που δεσμεύουν τη ψυχή και τη ζωή δυο ανθρώπων που ακόμα αγαπιούνται...

Αχ! ας μη ξυπνήσει απο τέτοιο όνειρο...

Ποτ

Here without you...

Πλησιάζοντας τις γιορτές των ανθρώπων, Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά, η μοναξιά γίνεται πιότερο ανυπόφορη... Κι όσο το κάθε σαββατοκύριακο γίνεται άσκηση υπομονής στη μοναξιά άλλο τόσο χάνεται το παιγνίδι στις μεγάλες γιορτές, σαν αυτές που έρχονται... Οι ασκήσεις δεν πιάνουν τόπο, αναιρούνται οι προσδοκίες, ακυρώνονται οι προσπάθειες... 

Η μοναξιά είναι ανίκητη...

Παραμένει μόνος απο επιλογή. Επειδή κανείς και τίποτε δεν μπορεί να ελκύσει την προσοχή του, επειδή κανείς και τίποτε δεν μπορεί να γιατρέψει την ανοιχτή πληγή του...

Πέρασε καιρός. Πολύς καιρός! 

Όμως για τον ίδιο δεν πέρασε ούτε μια στιγμούλα! Και αρκεί μια μικρή στροφή της κεφαλής, μια ανεπαίσθητη ματιά, ένα θρόισμα, μια πνοή για να τη νοιώσει, να συγκλονιστεί ολάκερος απο την παράφορη προσμονή της παρουσίας της στη ψυχή του...

Κι αυτό του είναι αρκετό, ώστε να μην επιτρέπει την παρουσία κανενός δίπλα του, μη και του χαλάσει το μικρό θαύμα...

Never leave me alone...

Never leave me alone (don't say goodbye)
I don't wanna face my world without you.

Never leave me alone (don't say goodbye)
I don't wanna lose your lasting love.

Never tell me goodbye,
I don't wanna live my life without you.

Never tell me goodbye,
I don't wanna see you walk away from me.

If I open up my heart
I can always find you there
So I'll never be apart from you
My heart is on my sleeve
And even though you started to
I hope you never leave,
Never leave, me alone.

If I open up my heart
I can always find you there
So I'll never be apart from you
In you I still believe
And even though you started to
I hope you never leave,
Never leave, me alone.

Never leave me alone (don't say goodbye)
I don't wanna live my life without you.
Never leave me alone (don't say goodbye)
I don't wanna lose your lasting love.

Lead Vocal: Graham Nash
Piano: Graham Nash
Synth: Joe Vitale
Drums: Joe Vitale
Bass Synth: Stephen Stills
Electric Guitars: Neil Young and Stephen Stills
Additional Piano: Neil Young 

Ο χρόνος είναι ψέμα... δεν υπάρχει,

υπάρχει μόνο εκείνη.

Που είναι τέλος και αφετηρία,

που είναι αρχή και άρχει

στη ψυχή, στο μυαλό του.

Κι αν τώρα είναι ακίνητος,

σαν καράβι ναυαγισμένο,

σαν ρολόι σταματημένο,

κι ο χρόνος παραμένει ψέμα...

Ενόσω υπάρχει στη ψυχή του εκείνη,

δεν υπάρχει άλλο τίποτε

παρά η ατέλειωτη αιωνιότητα,

που επειδή δεν φτάνει, 

για να ικανοποιήσει 

τις ατέλειωτες σκέψεις του

για εκείνη,

τότε ναί! δίκιο έχει ο Αινστάιν...

Ο χρόνος είναι ψέμμα

κι αληθινή 

μόνο εκείνη...