Την ίδια συμπεριφορά την επόμενη μέρα και την μεθεπόμενη και σχεδόν όλες τις μέρες που η κίνηση με σταμάταγε στο ίδιο φανάρι. Μονάχα μια μέρα μου χαμογέλασε, όταν αφού της αγόρασα το έκτο πακετάκι με τα χαρτομάντηλα, της έδειξα ανασηκώνοντας, απο το εσωτερικό του αυτοκινήτου τα υπόλοιπα πακετάκια που είχα αγοράσει και που ήταν αχρησιμοποίητα...
Μονάχα χαμογέλασε...
Κάθε φορά που περνάγαμε με τον Ίντυ, πηγαίνοντας στην κλινική που νοσηλεύονταν ο νονός του αλλά και αργότερα στο σπίτι του, πλησιάζοντας έψαχνα με το βλέμμα μου το κοριτσάκι με τα χαρτομάντηλα. Την τελευταία φορά που την είδα κάθονταν στο πεζοδρόμιο, δίπλα σ' ένα ποδήλατο και στριφογύριζε τη ρόδα του ρυθμικά, μάλλον ψυθιρίζοντας κάποιο σκοπό.
— Γιατί της δίνεις κάθε φορά τόσα χρήματα; παραπονέθηκε ο Ίντυ... —αφού θα της τα πάρουν αυτοί που τη βάζουν στα φανάρια...
— Αν δεν τους πάει τα χρήματα, θα τη βάλουν να κλέψει. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι καλύτερο... απάντησα.
Δυό βδομάδες περίπου μετά την πρωτοχρονιά είδαμε στις ειδήσεις το ατύχημά της. Καθώς ποδηλάτιζε στην οδό Λαγκαδά, έπεσε αδέξια απ' το ποδηλατάκι της και το μεγάλο λεωφορείο δεν πρόλαβε να σταματήσει.
Ο Ίντυ αναστατώθηκε πολύ, επειδή είναι σίγουρος πως ήταν το κοριτσάκι με τα χαρτομάντηλα. Άλλωστε την είχαμε 'δεί με το ποδήλατό της...
Στα αζήτητα η σορός εντεκάχρονης στη Θεσσαλονίκη
Του έκρυψα, πως η πιτσιρίκα παραμένει στα αζήτητα, άταφη, στο ψυγείο του νεκροτομείου κάποιου νοσοκομείου. Επειδή η ζωή της ήταν ήδη χαμένη, μολονότι ο Ίντυ πίστευε και μου το είπε πως κάποια μέρα θα το έσκαγε και θα γλίτωνε απ΄την εκμετάλλευση.
Δεν ξέρω ποιός θα κλάψει για το παιδί εκείνο. Ίσως κανείς...
Έχει πολύ δρόμο ακόμη η ιστορία του ανθρώπου προς τον πολιτισμό, για να μην υποφέρουν κι άλλα παιδιά κι όχι μόνο στα φανάρια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου