Σαν δεσμός με σκορπιό λογαριάζονται οι πόνοι...

Η σιωπή και η μνήμη. Οι αλληλένδετες πτυχές της μοναξιάς που στερεώθηκαν για τα καλά στη ζωή του. Μαζί και η νύχτα, η ατέλειωτη νύχτα των καπνών, των αισθήσεων και των παραισθήσεων. Οι άνθρωποι μείναν μακρυά, απορημένοι απο τις επιλογές του. Έπαψαν πια να ρωτούν και ν' ασχολούνται με το αποτράβηγμά του. Μα κι ο ίδιος δεν ενοχλείται πλέον. 

Απ' το μπαλκόνι, το φεγγάρι απ' τη μια κι απ' την άλλη ο κόσμος. Που δεν υπάρχει... χάθηκε! Η ζεστή, υγρή νύχτα που ταξιδεύει σε περάσματα φεγγερά και σε μυρωδιές ζεστές γεμάτες αγάπη... Αχ! πόσα θα της έλεγε! Αχ! πόσο έκλεισε η ψυχή του!

Μα δεν λογαριάζονται οι πόνοι! Φύονται απο παντού, έγιναν σάρκα και οστά, που τα φόρεσε σαν το χιτώνα της Αποκάλυψης και το τέλος έχουν σαλπίσει οι μαύροι άγγελοι! 

Αχ! αλκυόνη...

Κι όλο εσένα θέλω μόνο
για κανέναν δεν σηκώνω
τώρα πια το ακουστικό
Μόνο εσένα και είμαι εντάξει
το ταβάνι έχει πετάξει
δυο φωτιές στον ουρανό