Ο Αύγουστος λειώνει στο πέρασμά του κάθε αντίσταση. Η ανάγκη της διακοπής ξεχάστηκε, όπως το παγωμένο νερό του βουνίσιου ποταμού παρασέρνει το πλατανόφυλλο. Οι ψυχές μηδενίζονται στην αποχαύνωση μιας ακρογιαλιάς και ο λόγος περνά φλύαρα μέσα απο απρόσεχτα αυτιά. Το μουρμουρητό των ανθρώπων σκεπάζει και τη ζέστη. Ακούραστα ο ήλιος πυρπολεί συνειδήσεις, αισθήματα, σώματα και φαντασία. Απομένει η τελειωτική καταστροφή των πνευμάτων στα βραδυνά μπαράκια. Εκεί όπου το αλκοόλ θα σβήσει κα την τελευταία αντίσταση.
Όλοι είναι παραδομένοι στο καλοκαίρι!
Πλην του ασκητή του χαμένου έρωτα. Που κανένας Αύγουστος και κανένα καλοκαίρι δεν μπορεί να συνεφέρει...
Έτσι χαμένος μέσα σ' ενα όνομα, ενα πρόσωπο και μια λυγερή κορμοστασιά, που μάδησε ανεξάντλητα την ύπαρξή του, παραδόθηκε στον ήλιο, που ωστόσο δεν κατάφερε ακόμη να τον λειώσει...
Πέτρινος βράχος η παρουσία της! Χρειάζονται πολλά χρόνια για να φθαρεί η ανάμνησή της. Που δεν εξαργυρώνονται με το τέλος του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου