Η αλληλογραφία μου με τους δαίμονες δεν τέλειωσε.
Κράτησα την πεθυμιά μου πνιγμένη, σαν αναπνοή μέσα στη θάλασσα.
Λίγο ήθελε και θ' αντάμωνα τη δύση μου...
Στα μάτια έγειρε ο ήλιος ν' αποκοιμηθεί,
επειδή ναύλωσα λάθος όνειρα
και κόντρα πήγα στον καιρό...
Έφτασα εκεί που η αρμύρα κοσκίνιζε τα βράχια
εκεί όπου η γη αποκόπηκε απο τον ομφάλιο λώρο
που με έδενε με τη στεριά...
Κι απο ψηλά παρατηρούσα τα είδωλα που χάραξε ο χρόνος
Ο λόγος μας άφησε ακάλυπτους, αγίνωτους,
η φαντασία χωρίς κανόνες χαμογελά και
η σκέψη ακόμη κατέχει τα σκήπτρα...
Ενώ μέσα σ' ενα πλαίσιο
οι κρεμασμένες αναμνήσεις, οι θλιβερές συντροφιές μου,
φιγούρες νεκρές να ρέουν απο τα μάτια...
ακόμα και τώρα ασύλληπτα τρέχω παραμερίζω τη μνήμη αφαιρώ κι άλλα γράμματα διογκώνω το αύριο με κενά να πατήσει πάνω του το σήμερα να πορευτεί μ' ελπίδα σημειώνω οδηγίες ασυνάρτητες...
Επειδή είμαστε ακόμα ένα!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου