Σπάνια συναναστρέφεται με κόσμο. Ένα χρόνο τώρα η ζωή του άλλαξε δραματικά. Επιλέγει να μένει μόνος όλες τις ελεύθερες ώρες του. Τα σαββατοκύριακα κλείνεται πάντα στο σπίτι. Στις προσκλήσεις των φίλων του απαντά πως δεν είναι καλή παρέα. Γι αυτό αποφεύγει να τους επισκέπτεται. Ξέρει πως χαλάει η καρδιά τους, όμως όλοι καταλαβαίνουν τους λόγους του...
Σε γήπεδο δεν ξαναπήγε ποτέ! Ποτέ! Κι ούτε θα ξαναπάει...
Αραιά και που καβαλά τη μηχανή και περιπλανιέται στους δρόμους. Συνήθως νύχτα, κοντά στα ξημερώματα... Άλλοτε φεύγει μέρα. Πότε στη θάλασσα πότε στα βουνά. Ταξιδεύει για ώρες, βυθισμένος στις σκέψεις, στη μνήμη και στη ζοφερή πραγματικότητα.
Δεν έχει κανένα σχέδιο, καμμιά επιθυμία. Μηδενίστηκαν όλα! Όλα!
Το σπίτι είναι γεμάτο απο εκείνη. Το ίδιο και η πόλη, η Χαλκιδική, η Ελλάδα... όλα περιέχονται σε αναμνήσεις που εκβιάζουν το μνημονικό του, Κι είναι ανυποχώτηρητες, ζωντανές, έντονες και συνάμα τραυματικές και ζωογόνες... γεμάτες τρυφερότητα αλλά και θυμό!
Σωτηρία δεν υπάρχει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου