Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία...

Τούτες τις μέρες ο άνεμος τον κυνηγάει

Χάνεται τις νύχτες σε παραισθήσεις καπνού και αλκοόλ

σαν άϋλος χρόνος, χωρίς μέτρημα, χωρίς νόημα...

Κάθε νύχτα κι ένας αδιάκοπος ρυθμός θανάτου,

που όμως δεν έχει τέλος...

κι η λύτρωση αργεί... γίνεται ποινή, ακαθόριστη μνήμη

κι έπειτα μια πνοή που φεγγερά μονοπάτια

οδηγούν στο σκοτάδι...

Τις Κυριακές...

Πολύ πριν το αγίνωτο γίνει μέσα του χειροπιατσό, την είχε ονειρευτεί.

Σε απρόμαυρες εποχές, που οι δοκιμασίες ήτανε σκληρές, λόγω των περιστάσεων...

Τότε που του καθενός τα όνειρα απαγορεύονταν, μιας και η ζωή είχε άλλες προτεραιότητες, πιότερο σοβαρές και σπουδαίες...

Ύστερα, όταν άλλαξαν των αστερισμών οι βάρδιες και τα βουνά απομακρύνθηκαν απ' το πλευρό του,

μέσα σε μια δίνη παραισθήσεων, απο την ένταση μιας κάλπικης ζωής, που κάλυπτε τα αφανέρωτα της ψυχής του... τη βρήκε!

Συνομώτησαν όλοι οι Θεοί, η Τύχη και εκείνη

και όλος ο κόσμος του απόκτησε νόημα, τέλος και αρχή, ψυχή και νόηση, ελπίδα και προσδοκία, ευτυχία και προοπτική...

Τό 'νοιωθε καλά, πως δεν ήταν αργά για 'κείνον

και πως η δικαίωση της έντιμης δικαιοσύνης του, θεμελίωνε την αιωνιότητα...

Όμως τα πράγματα δεν πήγαν καλά!

Το αχ! των επιλογών του τον πλήγωσε και τώρα 

θρηνεί τη χαμένη του εμπιστοσύνη...

Με δυσκολία...

Δεν υπάρχει κανείς, όταν πασχίζει να μιλήσει

ούτε καν ο καθρέφτης του, που πάντα εμπιστευόταν

κι οι σκέψεις μένουν ορφανές, ανείπωτες και άδειες.

Με δυσκολία μένει όρθια η ψυχή του

το παράλογο στηρίζει ανήμπορο, κενές ελπίδες...

επειδή εκείνη λείπει!

Πολιορκούν τη μοναξιά του συνεχώς

κήνσορες και θεράποντες της άλλης ζωής,

που αρνείται να βιώσει, να νοιώσει και να μοιραστεί...

Κι όταν μένει  μόνος

ατέλειωτες ώρες κοιτάζει μια φωτογραφία της,

που ομορφαίνει την οθόνη του κινητού του

τίς ατέλειωτες ωρες της μοναξιάς του...

No way out...

Ένα κουβάρι όνειρα και μια στάμπα κουβαλώ

πώς να κεντήσω τον καμβά που δεν χωρούν οι κόμποι;

Μα εκείνο,

το πρώτο της ζωής μου εργόχειρο

που άφησα ατελείωτο,

ζητά απολογία

Να σε ξεχάσω προσπαθώ...

Το ένστικτο κατέρρευσε,

θόλωσε το μυαλό,

η κρίση αμβλύνθηκε,

στέρεψε η ψυχή

και

το μόνο που απόμεινε ζωντανό

και κυρίαρχο:

εκείνη...

Το ξέρω...

Στο σπίτι πάνω στο βουνό ζει ένας άνθρωπος καλός

τον βλέπουν όλοι και γελάνε και λένε πως είναι τρελός

Μα κάποτε καθώς περνούσα από την πόρτα του μπροστά

τον άκουσα που τραγουδούσε δυνατά

Το ξέρω θα'ρθεις μια μέρα να με ξαναδείς

Το ξέρω θα'ρθεις μια μέρα να με ξαναδείς

Δε χρειάστηκε να το σκεφτώ πως ο καημένος ο τρελός

πονούσε για κάποια γυναίκα για αυτό και ζούσε μοναχός

Κι αν είναι τώρα γερασμένος κι αν ειν' τα μάτια του θολά

με λίγη δύναμη που έχει σας τραγουδά...............................

Το ξέρω θα'ρθεις μια μέρα να με ξαναδείς

Το ξέρω θα'ρθεις μια μέρα να με ξαναδείς

Θα θυμηθείς...

Είναι παντού.

Σ' όλους τους δρόμους, όλες τις ώρες...

Στην Αγίου Δημητρίου, πλησιάζοντας στο Καυτατζόγλειο.

Στα στενά πίσω απ' τον Κυανού Σταυρό, στο στέκι της Σούλης...

στο club του Μύλου, εκεί που έπαιζε ο Πορτοκάλογλου,

πάνω στο πατάρι...

στα στενά της Άθωνος και στην Εγνατία...

στο sport shoes shop και στο Σταθμό.

Στους ανθρώπους: στον Τσούγκο και στο Βαρδάρη,

στα χείλη της Φωτεινής και στην πλατεία...

Είναι παντού, αναπόφευκτη σαν το φώς...

και στο σκοτάδι είναι εκεί

με τη μορφή της Βίκυς Καγιά, 

σαν Σειρήνα του Αιγαίου...

σ' ενα purple SEAT Ibiza, με τρακαρισμένο φτερό,

στο roundabout στο σπίτι της Κωνσταντίνας,

στην Ανατολικής Θράκης, κοντά στης Μπόζενας

και προ παντός

μέσα στο μυαλο και στην καρδιά του... 

Ήτανε αέρας...

Τι ξέρεις για τον καιρό γι αυτόν τον άνεμο
την κάθε της ματιά που γυρνάει και σβήνει
τι γνώριζες γι αυτή για τα χείλη της
την κάθε της φωτιά που γυρνάει και δίνει

Ήτανε αέρας πάντα σύννεφο σκοτεινό
δεν τη βρίσκεις δεν τη φτάνεις
ψάχνει το χαμό
Ήτανε αέρας πάντα σύννεφο βιαστικό
μες σε τρένα μες σε πλοία
κλαίει το χωρισμό

Τι γνώριζες γι αυτή για τη μάνα της
την κάθε της σιωπή πριν τραγούδι γίνει
τι γνώριζες γι αυτή για το γέλιο της
την κάθε της φωτιά που γυρνάει και δίνει

Ήτανε αέρας πάντα σύννεφο σκοτεινό
δεν τη βρίσκεις δεν τη φτάνεις
ψάχνει το χαμό
Ήτανε αέρας πάντα σύννεφο βιαστικό
μες σε τρένα μες σε πλοία
κλαίει το χωρισμό

Το ξένο όνειρο...

Ξημερώματα άλλαξες ανάσα και πλευρό
και ψιθύρισες ένα λόγο τρυφερό 
μετά από καιρό

Χαμογέλαγες τόσο κοντινή και μακρινή
που φοβήθηκα μην ξυπνήσεις μια στιγμή
και χάσω τη σκηνή

Μαύρα τσίνορα γίναν σύνορα
ύπνος μας χώρισε βαθύς
κι όσο ανάσαινες τόσο βάθαινες
σ' όνειρο ξένο να κρυφτείς

Ξημερώματα άπλωσες το χέρι το δεξί
και μου φάνηκε σαν να γύρευες ταξί
να φύγεις σιωπηλή

Και μου φάνηκε άδεια η ζωή μου και μισή
κι η αγάπη μας ένα έρημο νησί
που πάει να βυθιστεί

Μαύρα τσίνορα γίναν σύνορα
ύπνος μας χώρισε βαθύς
κι όσο ανάσαινες τόσο βάθαινες
σ' όνειρο ξένο να κρυφτείς

Ξημερώματα άλλαξες ανάσα και πλευρό
και ψιθύρισες ένα λόγο τρυφερό 
μετά από καιρό

Σε αγκάλιασα πέρασες το χέρι στο λαιμό
ξημερώματα απ' τη ζήλεια στο θυμό
στου πόθου το λυγμό

I can't sleep...

I can't sleep for another night,

helpless, thinking of you,

always having you on my mind.

World is here, in an empty room,

filled wit your presence,

your memories and

your sense.

I remain helpless and weak.

Your strong feelings shine

and I'm dying every day,

without you...

Όλοι οι δρόμοι είσαι συ...

γιατί δεν σβήνεις μια στιγμή στη θύμησή μου...

Ερημιά...

Είδα χθες στον ύπνο μου να μ' έχεις αγκαλιά

Ξύπνησα και δίπλα μου μονάχα ερημιά

Δάκρυ που κυλάς στο μαξιλάρι μου,

ζάλισε με ν' αποκοιμηθώ

Πως ξαπλώνει στο κρεβάτι πλάι μου

άλλη μια φορά να ονειρευτώ

Γέλαγες στον ύπνο μου, με γέμιζες φιλιά

Ξύπνησα και δίπλα μου γελούσε η μοναξιά...

Δάκρυ που κυλάς στο μαξιλάρι μου,

ζάλισε με ν' αποκοιμηθώ

Πως ξαπλώνει στο κρεβάτι πλάι μου

άλλη μια φορά να ονειρευτώ

ψάξε και βρες το πριν σε κλείσει η νύχτα

Πάντα εσύ εδώ κι εγώ μονάχος... πάντα εσύ κοντά κι εγώ μακρυά... πάντα εσύ στη ψυχή μου κι εγώ άδειος στα χέρσα... πάντα εσύ εδώ κι εγώ... κι εγώ άγονος στην ερημιά... πάντα εσύ εδώ... κι εγώ αδύναμος να προσπαθώ...να σωθώ χωρίς ελπίδα...πάντα εσύ εδώ... κι εγώ να προσπαθώ να ερμηνεύσω το αδιανόητο... πάντα εσύ εδώ... και τίποτε να μη μπορεί να σε αντικαταστήσει...ούτε τα τραγούδια...

Τους ήλιους δεν εμέτρησες

που σε ζητήσαν τόσα χρόνια

πού 'σαι γυναίκα

με τα γαλάζια τσίνορα

Σ' έκρυψε στο φουστάνι της

η μαραμένη κοπέλα

πέντε χειμώνες σ' έθαψαν

σε χιόνι λασπερό

Μεγάλη νυχτερίδα τρέφεται

απ' τη νιότη σου

γι' αυτό νωρίς βραδιάζει

πριν χορτάσεις

το μεσημέρι καίει

στα ψηλά τα δώματα

το κύμα του ξανθό

λούζει τους δρόμους

Πεθαίνεις με τους ποιητές

κάθε ηλιοβασίλεμα

τα χέρια σου μυρίζουν

απ' τα μαλλιά τους

χτυπάει η καμπάνα

που δεν πιστεύεις πια

σε ξένη αυλή συνομιλείς

με το φεγγάρι

Σου 'φερε ο Μυλόζ

φέτος την άνοιξη

την πείνα σου ποιος άλλος μπορούσε να νοιαστεί

φουρτούνιασε τη γειτονιά

το φιλντισένιο αμάξι του

γίνου όμορφη, γίνου όμορφη,

στα περιβόλια θα σε δείξει

Έχεις ένα χαμόγελο

από μαργαριτάρια

ψαράδες Σικελοί

στο ταίριαξαν να το φοράς

ψάξε και βρες το

πριν σε κλείσει η νύχτα

σ' ένα υπόγειο βαθύτερο

από τούτο

Δε μπόρεσα ποτέ τη σκέψη της να σβήσω...

Όλα -μού λένε- ο άνθρωπος μπορεί να τα αντέξει,

τον πόνο και τη μοναξιά, αρκεί να το πιστέψει.

Ο χρόνος φέρνει λησμονιά και τις πληγές μας κλείνει,

μα τη δική μου την πληγή αγιάτρευτη αφήνει.

Μα εγώ έχω χρόνια να τη δω, χρόνια να της μιλήσω,

κι όμως δε μπόρεσα ποτέ τη σκέψη της να σβήσω.

Ποτέ μου δε μιλώ γι' αυτή, ποτέ μου δε ρωτάω,

μα στ' όνειρό μου έρχεται κι απότομα ξυπνάω.

Όλα -μού λένε- ο άνθρωπος μπορεί να τα νικήσει,

ακόμα και στο θάνατο να πάει και να γυρίσει.

Αν όπως λένε ο καιρός τη μνήμη ξεθωριάζει,

γιατί ο δικός της λογισμός τις νύχτες μ' αγκαλιάζει;

Μα εγώ έχω χρόνια να τη δω, χρόνια να της μιλήσω,

κι όμως δε μπόρεσα ποτέ τη σκέψη της να σβήσω.

Ποτέ μου δε μιλώ γι' αυτή, ποτέ μου δε ρωτάω,

μα στ' όνειρό μου έρχεται κι απότομα ξυπνάω.

Τα ιδανικά δεν πεθαίνουν...

Δεκατρείς μήνες πριν, σκοτώθηκε. Μα μέσα του ζεί μονάχα ο έρωτας για εκείνη. Τί παράξενη που είναι η ζωή! Ο θάνατος συνυπάρχει με τον έρωτα! Δημιουργείται μια παράξενη και παράταιρη ισορροπία, μια ακροβασία απελπισίας και ελπίδας, πως θα ξαναζήσει, θα την έχει δική του, θα γίνουν πάλι ένα...

Ο έρωτας είναι ενα άλμα! Που πρέπει να έχεις το θάρρος να υπερβείς τα καθεστωτικά εμπόδια της συντηρητικής - τουλάχιστον - δύναμης των βολεμένων... 

Το άλμα του δεν πέτυχε... έφυγε ηττημένος απο την αδυναμία της να καταλάβει τα μεγέθη μιας ξεχωριστής σχέσης, που δεν πρόκειται να επαναληφτεί. Μιας μοναδικότητας που ακόμα υπάρχει στις ψυχές των δικών τους ανθρώπων. Και υπάρχει επειδή είναι ακόμη σημαντική για όσους την είδαν και την χάρηκαν. Που ομόρφηνε και τη δική τους ζωή καθώς μοιραζότανε με γενναιοδωρία και αφθονία!

Τα λάθη είναι για τους ανθρώπους. Κι οι καλοί άνθρωποι κάνουν τα περισσότερα... έτσι κι εκείνη...

Μόνο που τα πληρώνει ο ίδιος, σκοτωμένος απο τα ιδανικά του. Τα ιδανικά είναι τέλεια, γι' αυτό και είναι ιδανικά. Κάποιοι άνθρωποι πεθαίνουν για τα ιδανικά τους...

Ήταν ενας απο αυτούς...

Εκείνη που ήταν όλος ο κόσμος...

Έχει πολλά προβλήματα. Πολλά απο αυτά με την πολιτική. Του ζήτησαν να συνεχίσει, να ηγηθεί ενος νέου ψηφοδελτίου, μεγάλου και σημαντικού. Αρνήθηκε. Αρνήθηκε τηρώτας αυτό που είχε αποφασίσει τρία χρόνια πριν: να μη ξαναπολιτευτεί. Όμως η πολιτική έχει μια σκληρή αγριότητα, που ταπεινώνει κι εξευτελίζει αξίες που ο ίδιος πιστεύει και υπηρετεί. Κι αυτό γίνεται όχι για να τον "διώξουν" απο την ενεργό δράση, αλλά για να τον εκμεταλλευτούν και να κερδίσουν απο την συμμετοχή του... να κερδίσουν κομματικά και υλικά απο την παρουσία του. Τα βλέπει, τα νοιώθει και πληγώνεται. Πληγώνεται η περηφάνεια κι ο εγωισμός του. Όμως, παρ' όλα τούτα, δεν θέλει να συνεχίσει και μολονότι είναι αγωνιστής, προτιμά να αποσυρθεί, να εγκαταλείψει. Ο λόγος;

Του λείπει το άλλο του μισό! Αυτό που μοιραζότανε τις σκέψεις του, τους φόβους, τις ανησυχίες και τις ελπίδες του. Του λείπει η δύναμη που αντλούσε απο τη ζωή τους... Αποσύρεται απο το προσκήνιο, ασκητεύοντας στο κλειστό του σπίτι. Οι πουστιές που θα ενεργοποιούσαν την δυναμική του, περνούν ανώδυνα χωρίς την αντίδρασή του.

Τίποτε δεν θέλει να προσπαθήσει χωρίς εκείνη... εκείνη που κυριαρχούσε στη ζωή του, στα όνειρά του... εκείνη που ήταν όλος ο κόσμος... κι ας ήταν λάθος...

Αχ! πόσο του λείπει...

να 'ξερες πως σπαράζουν τα μέσα του για σένα...

Δεν είσαι εδώ...

Θέλω τόσα να σου γράψω...

πώς ν' αρχίζω και τι να ξεγράψω;

πόσα δε σου έχω πει...

Αλληλογραφώ με δαίμονες

γράφω λέξεις όμως δεν σβήνω σκέψεις

επειδή φοβάμαι να είμαι μόνος,

σ' άδειους τοίχους να μιλώ...

Στον καθρέφτη όταν κοιτάζω

με μισό πορτρέτο μοιάζω, τώρα

λείπει τ' άλλο μου μισό.

Βάζω το κλειδί στην πόρτα

κι ας ανάβω όλα τα φώτα

είν' το σπίτι σκοτεινό.

Σκόρπιες λέξεις τώρα δεν μετράνε

σ' άδεια χρόνια απαντάνε

που γεμίσαμε κι οι δυο.

Δεν είσαι εδώ...δεν είσαι εδώ...