Άντρας που δεν εκάτεχε...

Τούτη τη φορά ο Νικόλας δεν ήταν μόνος. Τρεις ξενομερίτες καθόντουσαν γύρω απ' το τραπέζι στη μέση της καλύβας. Ο πιότερο ξεχωριστός είχε μακρυά μαλλιά και μια μεγαλύτερη άσπρη γενειάδα. Σαν παππάς, που άφησε το ράσο του κι απόμεινε αλλόκοτος με τα παράταιρα πολιτικά του ρούχα. Το πρόσωπό του ήταν σκαμμένο από παλιές ρυτίδες και σαν αντάμωσαν οι ματιές μας, μου φάνηκε πως άστραψαν παράξενα. Την ώρα των συστάσεων γίνηκε αμέσως φανερό, από την βαρειά προφορά του, πως ήταν Κρητικός. Κι όχι όποιος - όποιος: ήταν ο Ψαραντώνης, ο αδελφός του Νίκου Ξυλούρη. Τον έφερε στου Νικόλα το καλύβι, η φήμη του καλού κρασιού που ξέρει και φτιάχνει ο Νικόλας.

Για τον αητό ή για μένα;

Φύγαν οι μέρες. Φύγαν μία - μία σε σειρά, σαν τα μυρμήγκια που βιαστικά κλείστηκαν στις φωλιές τους, πριν έρθει ο χειμώνας. Απόμεινε η θλίψη. Η θλίψη της μνήμης, που όπου και να την αγγίξεις, πονεί.

Οι βουβοί μεγάλοι πόνοι της ψυχής κρύβονται βαθιά μέσα της, ώστε πολύ λίγοι να το αντιλαμβάνονται. Επειδή ο πιο βαθύς τρόπος για να αιστανθούμε κάτι, είναι να υποφέρουμε...

Υποφέρει κανείς μόνο μονάχα από το κακό που του κάνουν αυτοί που αγαπάει. Των "εχθρών" το κακό δεν μετράει...

Πόσα λίγα πράγματα χωρίζουν έναν άνθρωπο, που δεν τα ξεπερνά..

Λίγο πριν χαράξει η Κυριακή άφησε τη θέση του στο αποστακτήριο. Ο ακούραστος Νίκος τον οδήγησε στη διπλανή καλύβα, όπου του είχε στρώσει για να κοιμηθεί. Το λαμπρό φεγγάρι, τέλος του Νοέμβρη, φώτιζε ολούθε όλη την πλαγιά του ανατολικού ΄Ολυμπου. Φώτιζε αντάμα και τον αντικρυνό Κίσαβο αλλά πιότερο έντονα ασήμωνε τη λωρίδα της θάλασσας που χωρίζει τις εκβολές του Πηνειού με την απέναντι Χαλκιδική. 

Κοντοστάθηκαν θαμπωμένοι απ' την ομορφιά. Ο νυχτερινός σιρόκος δρόσισε το πρόσωπό του, διώχνοντας την θολούρα των αναθυμιάσεων του τσίπουρου, που αποστάζονταν ολάκερη τη νύχτα. Μαζί με το θυμικό καθάρισε κι η ψυχή του, λες και το νάμα του φεγγαριού με το φωτισμένο τοπίο γίνηκαν φάρμακο για όλα όσα τον τυραννούν...

Μικρό ρέκβιεμ στην μητέρα...

Την είδα για τελευταία φορά μπροστά στο φώς ενός παράξενου ηλιοβασιλέματος. Μολονότι Νοέμβρης μήνας στη ένατη μέρα, η αύρα του δειλινού ήταν ζεστή. Ένας δειλός άνεμος χάιδευε τα μαλλιά της. Το ήρεμο πρόσωπό της τράβηξε την προσοχή των παριστάμενων. Φώς και άνεμος την ξεπροβόδισαν, ζωγραφίζοντας αλλόκοτα τις τελευταίες στιγμές, πριν την ταφή της.

Δεν έκλαψα που “έφυγε”. Γαλήνεψα. Επειδή τους τελευταίους μήνες παιδεύτηκε πολύ. Πόνεσε πολύ. “Ζούσε” και δεν ζούσε ανάμεσα σε κώμα και αφασία. Μονάχα οι πόνοι και τα βογγητά απ΄ το βασανισμένο κορμί της, μοιάζανε να την φέρνουν στην δική μας, την υποκειμενική μας πραγματικότητα...

Τι παράξενο...

Τις τελευταίες νύχτες την βλέπει πολύ συχνά στα όνειρά του. Όνειρα ζωντανά, με ένταση τόσο αληθινή, που όταν ξυπνά, νομίζει πως άφησε την πραγματικότητα πίσω του. Η παρουσία της - έστω φανταστική - προσθέτει στη ζωή του την αναπνοή που χρειάζεται για να ζήσει...

Τι παράξενο...

Nina Simone - Here Comes The Sun

Οδός Αριστοτέλους

Σάββατο κι απόβραδο και ασετυλίνη
στην Αριστοτέλους που γερνάς
έβγαζα απ τις τσέπες μου φλούδες μανταρίνι
σου ριχνα στα μάτια να πονάς

Παίζαν οι μικρότεροι κλέφτες κι αστυνόμους
κι ήταν αρχηγός η Αργυρώ
και φωτιές ανάβανε στους απάνω δρόμους
τ Άη Γιάννη θα τανε θαρρώ

Βγάζανε τα δίκοχα οι παλιοί φαντάροι
γέμιζ η πλατεία από παιδιά
κι ήταν ένα πράσινο, πράσινο φεγγάρι
να σου μαχαιρώνει την καρδιά

Παίζαν οι μικρότεροι κλέφτες κι αστυνόμους
κι ήταν αρχηγός η Αργυρώ
και φωτιές ανάβανε στους απάνω δρόμους
τ Άη Γιάννη θα τανε θαρρώ...

Enigma ft Enya - Age Of Loneniess

Damien Rice - Grey Room

well i've been here before
sat on the floor in a grey grey room
where i stay in all day

Charles Mingus - Moanin'

Αδιόρθω αναρχί...

Στίχοι: Άκης Πάνου

Μουσική: Άκης Πάνου

Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας

Μαθημε στις κακουχι

άιντε φτου κι απ' την αρχή

τις κουβε και πειθαρχι

αδιορθω αναρχι

Ελεονώρα Ζουγανέλη - Εσύ μου θύμισες πως είναι

I Wish It Would Rain Down

You know I never meant to see you again
But I only passed by as a friend (year)
All this time I stayed out of sight
I started wondering why

Σε τούτο δω το θάνατο δεν αντέχει η καρδιά μου...

Στα σκουπίδια της δισκογραφικής εταιρείας «Κολούμπια» βρέθηκε ανάμεσα στις ταινίες με ηχογραφήσεις και μια μπομπίνα με τραγούδια του Μάνου Λοϊζου σε ποίηση Ναζίμ Χικμέτ ,που τραγούδησα εγώ, σχεδόν πριν 30 χρόνια, σε μια συμπαθή δοκιμαστική προσπάθεια. Θα χάνονταν αν δεν τα έβρισκε ένας φίλος. Φανερώνει πόσο ήθελε ο Μάνος να τα πω εγώ αυτά τα τραγούδια, άλλωστε ακούγεται και ο ίδιος να με συμβουλεύει, να με ενθαρρύνει, να συμπληρώνει. Είναι ένα σπουδαίο ντοκουμέντο. Βάζω να ακούσουμε εκείνο το τραγούδι που δεν υπάρχει στο επίσημο CD αυτής της δουλειάς με τη φωνή του Μάνου που ήταν απλώς οδηγός για μένα και θα χάνονταν στη χωματερή αν δεν τα έβρισκε ο Βαγγέλης. Όταν τα άκουσα συγκινήθηκα, και φυσικό ήταν. Αν και εκτός εποχής, έχουν μια διαχρονικότητα και μια σπάνια ποιότητα απ' όλες τις απόψεις. Αυτή είναι η άποψη μου. Ακούστε και σχηματίστε τη δική σας γνώμη.

Μανώλης Ρασούλης


Στίχοι: Ναζίμ Χικμέτ & Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Πρώτη εκτέλεση: Μάνος Λοΐζος
Δίσκος: Γράμματα στην αγαπημένη (1983)

Τα πλοία εμάς δεν θα μας πάρουν...

Τις μακρινές τις θάλασσες μη συλλογιέσαι
τα πλοία εμάς ποτέ δε θα μας πάρουν
ούτε θα δούμε τα μεγάλα πόρτα
θα βλέπουμε τους άλλους να σαλπάρουν
αμίλητοι στου καπηλειού την πόρτα

Είμαστε τόσο άτυχοι τάχα
έφταιξε ο κόσμος ή εμείς μονάχα
τα σωθικά μας φωτιά τα καίει
μα λέω το ούζο που πια με φταίει

Τις μακρινές τις θάλασσες μη συλλογιέσαι
του νότου δε θα δούμε εμείς τις στράτες
κι αν ναυαγήσαν κάποιοι στη Μαδέρα
κλάψε για μας που λιώνουμε εδώ πέρα
του κόσμου ναυαγοί και λιποτάχτες

Είμαστε τόσο άτυχοι τάχα
έφταιξε ο κόσμος ή εμείς μονάχα
τα σωθικά μας φωτιά τα καίει
μα λέω το ούζο που πια με φταίει

Στίχοι: Σώτια Τσώτου
Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος

You do Something to me

you can't get always what you want...

Όσο περνάει ο καιρός

Τελειώσανε τ' αστεία μας,

ιδού η τραγωδία μας!

Να θες να πεις τ' ανείπωτα και να μη βρίσκεις τίποτα...

Θα περάσει κι αυτό...

Νίκος Πορτοκάλογλου
«Θα περάσει κι αυτό»

Δεν κοιμάμαι πια τις νύχτες
κι ανεβάζω πυρετό
δηλητήριο στο αίμα
τρικυμία στο μυαλό

Κάποιος θέλει να με σώσει
μ' ένα φάρμακο φριχτό
ίσως και να με σκοτώσει
αν τολμήσω ν' αρνηθώ

Θα περάσει κι αυτό
θα περάσει η ζωή
θα περάσεις κι εσύ
θα περάσω κι εγώ

You've Got To Hide Your Love Away

Here I stand head in hand

Turn my face to the wall

If she's gone I can't go on

Feelin' two-foot small

Everywhere people stare

And I hear them say

Each and every day

I can see them laugh at me

Hey you've got to hide your love away

Hey you've got to hide your love away How could I even try I can never win

Love will find a way

Hearing them, seeing them In the state I'm in How could she say to me Gather round all you clowns

Hey you've got to hide your love away

Let me hear you say

Ένα παλιό τραγούδι σιγοκλαίει...

τι κι αν δεν είναι ο κόσμος ότι ονειρεύτηκες...

Γερνάς και σκοτεινιάζει

Ήταν ατέλειωτη η μέρα
κι ως νύχτωνε σε μια γωνιά
μ' ένα τσιγάρο του πατέρα
τους άντρες παίζαμε κρυφά.

Τώρα η μέρα σε τρομάζει
γύρω αποτσίγαρα σωρός
και πια δεν είναι γυρισμός
γερνάς και σκοτεινιάζει.

Γέλια παιδιών έξω απ' το σπίτι
πέτρες στην τσέπη της ποδιάς
μα έφτανε ένα νεκρό σπουργίτι
για να σε κάνει να πονάς.

Είναι την απουσία σου που πάω να συνηθίσω...

Πόσες φορές δεν έκλαψα για σένα

που ζήσαμε μαζί τόσα πολλά

και πια δε γνωριζόμαστε..

Like a bridge...

Κάθε μέρα πλησιάζει στο τέλος. Αργοσβήνει παγιδευμένη σε μια σιωπηλή αφασία, που διακόπτεται από κάποιες αναλαμπές συνείδησης, όταν αντιληφθεί την παρουσία του γιου της. Σπανιότερα, καθώς οι μέρες περνούν, ψελλίζει κάποιες λέξεις. Δεν φαίνεται να υποφέρει. Είναι ήσυχη και δεν διαμαρτύρεται, πάντα βυθισμένη σε μια σιωπή, σ' ένα ήσυχο ύπνο που κανείς δεν ξέρει πόσο ύπνος είναι...
Πήρε την κιθάρα και της ψιθύρισε το τραγούδι του Paul Simon. Σαν νανούρισμα, σαν ευχή. Δεν μπόρεσε να καταλάβει αν το άκουσε. Όμως θέλει να πιστεύει πως το ένιωσε...

Κωστής Παλαμάς- Το γυμνό τραγούδι (Σάτυρος)

 

"Εδώ τα πάντα ξέστηθα
κι αδιάντροπα λυσσάνε
αστέρι είν’ ο ξερόβραχος,
και το κορμί φωτιά.
Εδώ ειν’ ο ίσκιος όνειρο
εδώ χαράζει ακόμα
στης νύχτας το αχνό στόμα
χαμόγελο ξανθό.
Εδώ ο λεβέντης μάγεμα
η σάρκα αποθεώθη,
οι παρθενιές, Αρτέμιδες,
Ερμήδες είναι οι πόθοι.

Ο καταραμένος μήνας Ιούλιος...

Σε μιά πνοή, σε μια ανάσα κρέμεται η ζωή. Μια τελευταία αναπνοή που αγωνίζεται να βγεί ή να κρατηθεί, ν' αντέξει λίγο ακόμα, καθώς ο θάνατος πλημμύρισε το δωμάτιο. Μια αναπνοή αδύναμη, σαν τη φλογίτσα ενός καντηλιού που τρεμοσβήνει κι ίσως ένα ρευματάκι αέρα την πάρει μακρυά,  μέσα στο κατακαλόκαιρο. Τα μάτια της κλειστά. Το πρόσωπό της ήρεμο, μολονότι την ψήνει ο πυρετός. Σε κανένα ερέθισμα δεν αντιδρά. Σε καμμιά παράκληση. Μια παρατεταμένη ησυχία σκεπάζει τον χώρο. Σαν δοκιμή της αιώνιας ησυχίας που παραμονεύει...

Στα σκαλοπάτια σου...

Πήρα τη στράτα κι έρχομαι

μες τη βροχή και βρέχομαι

Στα σκαλοπάτια σου εγώ σφυρίζω   | 2x

άνοιξε μέσα για να μπω           | 2x

και στρώσε μου να κοιμηθώ        | 2x

Να με στεγνώσεις με φιλιά

μες τη θερμή σου αγκαλιά

και μη μ’ αφήσεις πια να ξαναφύγω

Κοντά σου πάρε με να ’ρθω

και στρώσε μου να κοιμηθώ

Κανένα μάτι δε θα δει

πετάς σαν πρώτα το κλειδί

Κι έχεις το λόγο μου γλυκιά μ’ αγάπη

στιγμή δε θα σ’ απαρνηθώ

και στρώσε μου να κοιμηθώ

When I come back to you...

You flick your mane and click your fingers again

And from your back, you call my name

And like a fool, I run right back to you

And dance along to your latest tune

And when the lands slides

And when the planets die

That's when I come back

When I come back to you

And when the sun cools

And when the stars fall

That's when I come back

When I come back to you

You roll those eyes and trap my hand in your thighs

It's slavery but in disguise

And like a fool, I run right back to you

There's nothing else that I can do

And when the pigs fly

And when the planets die

That's when I come back

When I come back to you

And when the sun cools

And when the stars fall

That's when I come back

When I come back to you

And when the war machines

Rust eternally

That's when I come back

When I come back to you

And when your heart bleeds

For a love that's dead like me

That's when I come back

When I come back to you...

Written by:

Brett Anderson and Fred Ball

Να μ΄ αγαπάς, πώς το θελα.

Να σε μισήσω είν αργά
αέρας με δροσολογά
με κυνηγούν οι μέλισσες
κι εσύ, που δεν με θέλησες.
Τινάζω το βασιλικό
να σταματήσω το κακό
σ είχανε δέσει μάγισσες
μα πάλι εσύ με ράγισες.

Νυχτώνει, βγαίνω να σε βρω
σα φεγγαράκι δυο μερώ
κλειστά παραθυρόφυλλα
να μ΄ αγαπάς, πώς το θελα.

Θυμάρι ρίχνω στις φωτιές
με τυραννούν οι ομορφιές
οι ομορφιές οι φόνισσες
κι εσύ που με λησμόνησες.

Αν κλάψω, μη με φοβηθείς
την ένιωσα και πριν χαθείς
μια πίκρα στο ροδόνερο
γιατί μ αρνιόσουν τ όνειρο.
Θα ρίχνω εκεί που περπατάς
τον όρκο μας να τον πατάς
κι ας με πονούν οι μέλισσες
κι εσύ, που δεν με θέλησες.

Why'd i have to fall in love with you

The first time I saw you, you looked so fine
I knew I had to make you mine
I didn't know that you were the kind
To let me down

It didn't take me so long to find out
What my friends were all talkin' 'bout
And I know now, there ain't no doubt, 
You've been foolin' around

Oh baby baby, 
Why'd I have to fall in love with you?
When you can't be true
To just one man
Baby baby
Why'd I have to fall in love with you?
The changes you put me through
Oh you'll never understand

Sometimes I wonder what I'm waiting for
Why don't I just walk out the door?
'Cause I can't take it anymore
This hurtin' inside

Oh, but baby I guess you know
I'm hooked on you and I can't let go
No matter how much you hurt me so
I couldn't leave you if I tried

Baby baby, 
Why'd I have to fall in love with you?
When you can't be true
To just one man
Baby baby
Why'd I have to fall in love with you?
The changes you put me through
Oh no, you'll never understand

I said baby baby, 
Why'd I have to fall in love with you?
You know you can't be true
To just one man
I said baby baby
Why'd I have to fall in love with you
The changes you put me through
Oh no, you'll never understand

Oh baby baby...

You Do Something To Me...

You do something to me
Something deep inside
I'm hanging on the wire
For love I'll never find

You do something wonderful
Then chase it all away
Mixing my emotions
That throws me back again

Hanging on the wire, yeah
I'm waiting for the change
I'm dancing through the fire
Just to catch a flame an' feel real again

Hanging on the wire, yeah
Said I'm waiting for the change
I'm dancing through the fire
Just to catch a flame, an' feel real again

You do something to me
Somewhere deep inside
Hoping to get close to
A peace I cannot find

Dancing through the fire yeah
Just to catch a flame
Just to get close to
Just close enough to tell you that

You do something to me
Something deep inside

Songwriters
WELLER, PAUL JOHN

L' aventure est l' aventure...

     Άφησε το αυτοκινητόδρομο προς τον Πολύγυρο κι έστριψε προς Άγιο Πρόδρομο. Οδηγώντας στις ανηφορικές στροφές προς Ταξιάρχη, ένιωσε τη θερμοκρασία της ασφάλτου να μειώνεται. Μειώθηκε επίσης κι η ζεστή ανάσα του κινητήτα της Honda κάτω απ' τα πόδια του. Είδε τα μαύρα σύννεφα να σκεπάζουν την κορφή του Χολομώντα κι ένα βοριαδάκι φύσαγε, σημαίνοντας την επερχόμενη καταιγίδα.

Δοξαστικόν

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ 
ΤΟ ΔΟΞΑΣΤΙΚΟΝ 
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το φως και η πρώτη
χαραγμένη στην πέτρα ευχή του ανθρώπου
η αλκή μες στο ζώο που οδηγεί τον ήλιo
το φυτό που κελάηδησε και βγήκε η μέρα

H στεριά που βουτά και υψώνει αυχένα
ένα λίθινο άλογο που ιππεύει ο πόντος
οι μικρές κυανές φωνές μυριάδες
η μεγάλη λευκή κεφαλή Ποσειδώνος

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το χέρι της Γοργόνας
που κρατά το τρικάταρτο σα να το σώζει
σα να το κάνει τάμα στους ανέμους
σα να λέει να τ' αφήσει και πάλι όχι

Παράξενα σημάδια...

Τα σημάδια γεννιούνται απ' το ανύπαρκτο. Χωρίς αιτία, χωρίς απόδειξη. Φτάνουν στο μυαλό, στην καρδιά, συνήθως στο λιγοστό ύπνο. Σχηματίζονται σαν όνειρα, που όταν ξυπνήσεις μένουν τόσο ζωντανά και έντονα, σαν τη γεύση της μέντας στα χείλη. Τούτο συμβαίνει συχνά. Πολλές φορές. Κι αφού συμβεί σαν προειδοποίηση, έρχεται η πραγματικότητα και το επικυρώνει...

In my life...

There are places I'll remember

All my life, though some have changed

Some forever, not for better

Some have gone and some remain

All these places have their moments

With lovers and friends I still can recall

Some are dead and some are living

In my life, I've loved them all

Mother...

Mother do you think they'll drop the bomb? 
Mother do you think they'll like the song? 
Mother do you think they'll try to break my balls?
Oooh, ahh
Mother should I build the wall?
Mother should I run for President?
Mother should I trust the government?
Mother will they put me in the firing line?
Oooh ahh, 
Is it just a waste of time?

This burning desire...

I have climbed highest mountain 

I have run through the fields 

Only to be with you 

Only to be with you 

I have run 

I have crawled 

I have scaled these city walls 

These city walls 

Only to be with you 

Να 'χεις τον ήλιο συντροφιά στη συννεφιά...

Έσβησε τ' άστρο
και το φεγγάρι
κι έγινε η νύχτα
πικρή λαβωματιά.

Πού να 'ναι τώρα
το παλικάρι
σε ποιο λιμάνι
ποια θάλασσα πλατιά.

Στον κεραυνό και στη βροχή
κάνω κρυφά μια προσευχή
να 'χεις τον ήλιο συντροφιά
στη συννεφιά.

A Whiter Shade Of Pale

We skipped the light fandango
Turned cartwheels 'cross the floor
I was feeling kinda seasick
But the crowd called out for more
The room was humming harder
As the ceiling flew away
When we called out for another drink
And the waiter brought a tray

And so it was that later
As the miller told his tale
That her face, at first just ghostly,
Turned a whiter shade of pale

τραγούδια που γίναν με δάκρυα στα μάτια...

Ο καφές σου έχει κρυώσει

και το ράδιο κλειστό τώρα για μέρες

σε θυμάμαι είχες ξαπλώσει

στου μονού μου κρεβατιού τις καλημέρες

Το ξέρω πως δεν το διάλεξα

αν έπρεπε τη σκέψη μου να ορίζεις

μα ακόμα δεν κατάλαβα

γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις

Υπάρχουν το νιώθω υγρά μονοπάτια

υπάρχουν κομμάτια από φως στη σιωπή

τραγούδια που γίναν με δάκρυα στα μάτια

τραγούδια που γίναν απλά η αφορμή

Agrigento

Φεύγει η αγάπη κρύβεται στα χιόνια

φεύγει για να γλιτώσει απ' τις φωτιές

αυτές που την εκυνηγάνε χρόνια

δικές μας είναι ξένες ή παλιές

αυτές που την εκυνηγάνε χρόνια

δικές μας είναι ξένες ή παλιές

Και μας αφήνουν μόνους

σ' ερειπωμένους δρόμους

στης πυρκαγιάς το μένος ναυαγούς

Του κόσμου τόσα χρόνια το γινάτι

κλείνει κι ανοίγει πιο βαθιές πληγές

στο Αγκριτζέντο μου 'βγαλαν το μάτι

στις Συρακούσες κλέβουνε καρδιές

στο Αγκριτζέντο μου 'βγαλαν το μάτι

στις Συρακούσες κλέβουνε καρδιές

Και μας αφήνουν μόνους

σ' ερειπωμένους δρόμους

στης πυρκαγιάς το μένος ναυαγούς

Τ' ανείπωτα...

Στα διαλείμματα του πυρετού τον έπιανε ο ύπνος. Είτε μέρα ήταν είτε νύχτα. Η πνευμονία είναι μια αλλόκοτη κατάσταση και κρατά μέρες πολλές. Συνέπεσε τη Μεγάλη Βδομάδα ενός άστατου Απρίλη κι έμοιαζε με τα δεινά της πατρίδας. Μοναδική του συντροφιά μια οθόνη τηλεόρασης, που παρέμενε ανοιχτή στο πλάι του κρεβατιού όλο το εικοσιτετράωρο. Σαν μισάνοιχτο παράθυρο ενός παράλληλου κόσμου, που απείχε χρόνια και χρόνια απ' τον δικό του. Ανήμπορος για οτιδήποτε δημιουργικό κείτονταν μισοξαπλωμένος, τρέμοντας απ' τον πυρετό. Τα πάθη του Χριστού πέρναγαν μπροστά του φτιαγμένα άλλοτε σαν ταινία κι άλλοτε σαν ερευνητικό ντοκιμαντέρ κάποιου πανεπιστήμιου.

ήτανε Μεγάλη Παρασκευή...

Feel So Alone...

She'll tell you that she is crippled inside

That she stands if you take trading the night

That she must have done something wrong in her time

To feel so alone... to feel so alone

So baby don't you know?

You can take me home tonight

So I feel so alone...

Come on... take me home tonight

She'll tell you that you don't know what it's like

When you can't trust yourself alone with a knife

She goes to the party just up in a smile

But she feels so alone

So baby don't you know?

You can take me home tonight

So I feel so alone...

Come on... take me home tonight

She'll tell you that... that at end of the fairs

When the string session goes, a kiss on rehearse

That her body starts shaking from somewhere inside

When no lover has leaded a billion nights

You can take me home tonight

I feel so alone

Come on... take me home tonight