Σκοτεινιάζει. Στα θεμέλια τ' ουρανού πύκνωσαν τα μαύρα σύννεφα κι η μακρινή λάμψη της αστραπής προμηνύει το απογευματινό μπουρίνι. Τ' αεράκι ανασηκώθηκε στις μύτες των ποδιών του και φουριόζο διώχνει τα φύλλα απ' το μπαλκόνι. Το παράθυρο και το μπαλκόνι του είναι η ματιά του στον κόσμο. Περιορισμένα μεν όμως η ματιά του. Τα υπόλοιπα τα διαλογίζεται όταν δεν τα συλλογίζεται...
Έμαθε να βλέπει απο μέσα. Απαλλαγμένος απο το φως που "κρύβει" την αλήθεια. Μέσα απο τις σκιές και τις αντανακλάσεις οξύνθηκε η όραση κι η φαντασία του. Γνωρίζει χιλιάδες άχρηστες πληροφορίες. Διαβάζει εντατικά για να μάθει ακόμη περισσότερες. Ίσως έτσι στεγνώσει τη μοναδική αλήθεια που γνώρισε. Την πιότερο έντονη, την πολυτιμότερη και σπουδαιότερη. Που έγινε πληγή και δεν κλείνει...
Αληθινά, πόσο σπουδαίο είναι να είσαι ερωτευμένος!
Μόνο που χρειάζεται δυο για να υπάρχει νόημα και πάθος... Στην αλήθεια αυτή δεν υπάρχει πλέον εκείνη. Που δεν μπορεί να είναι όποια όποια, κι ούτε μπορεί να αντικατασταθεί... Χρειάζεται εκείνη, την ίδια που ανέτρεψε ολόκληρη τη ζωή του, σαν μοιραία επανάσταση, σαν ζωοδόχος κεραυνός που έκαψε όλα τα άχρηστα... απο εκείνη που άντλησε την άφατη δύναμη που κινεί βουνά... Μυριάδες βολτ, ηλεκτροσόκ που τον κλόνισαν συθέμελα, χωρίς να τον σκοτώσουν. Αντίθετα τον γέμισαν δύναμη και αισιοδοξία. Που θα μπορούσε να νικήσει κάθε δυσκολία, χωρίς απώλειες...
Αυτά όμως πέρασαν... και διάλεξε να μείνει μόνος. Χωρίς συντροφιά, χωρίς φίλους... κανένα! Μόνο σκέψεις και αναμνήσεις που πότε - πότε αφήνει να γραφτούν στο πληκτρολόγιο...
Η βροντή κατρακυλά στα μαύρα σύννεφα... προειδοποιεί για τον επερχόμενο χαλασμό. Όμως για εκείνον ο χαλασμός είναι συντελεσμένος. Οπότε δεν φοβάται πια απο τίποτε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου