Βγήκε απο το χειρουργείο, άλλαξε ρούχα και βγήκε και απο την κλινική. Κατευθυνόμενος στο parking την είδε. Ήταν μόνη, με τα ρούχα της προπόνησης, πάνω σε μια νησίδα - κύκλο του χώρου στάθμευσης. Κι ήταν σαν να ασκούνταν πάνω σε μια ασπίδα του Μεγαλέξανδρου, που άστραφτε στον ήλιο και η λάμψη δεν τον άφηνε να τη δει καθαρά. Ή μήπως ήταν απο τη λάμψη της ίδιας;
Του έκανε νόημα να πάει κοντά της...
Έμεινε ακίνητος, αναποφάσιστος, κλείνοντας με απόγνωση τα μάτια του. Η καρδιά του χτύπαγε δυνατά, όπως τότε που την περίμενε τραυματισμένη απο αγώνα... την έβλεπε με ανάμικτη την αγωνία και τον πόθο να τη σφίξει στην αγκαλιά του, να μυρίσει το σώμα της, να δροσιστεί απ' τον ιδρώτα της, να γεμίσει η ψυχή του αληθινή γυναίκα.
Συγχρόνως ένοιωσε την πίκρα απο την εγκατάλειψή της, το ενδιαφέρον της που μοιράζονταν κρυφά με άλλους, την ανοιχτή πληγή της ίδιας της ψυχής του που πόναγε... πόναγε πολύ...
Άνοιξε τα μάτια και δεν την είδε! Είδε ενα άδειο δωμάτιο κι ένοιωσε ενα μαξιλάρι μουσκεμένο απο τον ιδρώτα του. Η νύχτα είχε πολύ δρόμο ακόμη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου