Η νύχτα του είναι άδικη. Είναι άδικη και βασανιστική. Γυρίζοντας στο άδειο σπίτι, απελευθερώνει όλη τη μνήμη της. Η παραίσθηση αρχίζει απο το ασανσέρ. Πολλές φορές νομίζει πως τον περιμένει. Πως καθώς γυρίζει στην κλειδαριά το κλειδί θα ακούσει το γαύγισμα της Μπέλας κι ύστερα τη φωνή της να τον καλωσορίζει. Βλέπει το παλιό γραφείο στο προηγούμενο διαμέρισμα, το χωλ με τον κόκκινο τοίχο κι εκείνη στη θέση της, με τον υπολογιστή πάνω στα πόδια της...
Όμως το σπίτι είναι άδειο. Κανείς δεν τον περιμένει. Κι ο κόκκινος τοίχος δεν υπάρχει... κι όταν ξεμπερδέψει απο τα ρούχα του και καθίσει, τότε του δημιουργείται η εντύπωση πως εκείνη είναι στο μπάνιο και πως όπου να ΄ναι θα βγεί και μισοβρεγμένη θα μπει στην αγκαλιά του...
Η απογοήτευση είναι έντονο συναίσθημα και γι αυτό κάθε βράδυ πίνει. Πίνει μόνος, πίνει μέχρι το αλκοόλ να πνίξει κάθε αντίσταση της μνήμης, κάθε μορφή που ζωγραφίζεται στον απέναντι τοίχο....
Ο θεραπευτικός ύπνος δεν κρατά πολύ: μία άντε δυο, δυόμισυ ώρες. Και ύστερα πάλι η άδικη νύχτα συνεχίζει απο εκεί που άρχισε. Στο μπαλκόνι η νύχτα μεγαλώνει. Ο ορίζοντας γράφει τ' όνομά της, το ίδιο συλλαβίζουν και τα φώτα της πόλης. Τραγούδια δεν μπορεί ν' ακούσει πια. Όλα μιλούν για εκείνη...
Ως τα χαράματα... πάντα στο ίδιο σπίτι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου