Οι σχέσεις του με την εκκλησία ήταν ανέκαθεν διαταραγμένες. Από μικρό παιδί. Μου είχε ‘πει την αιτία. Πίστευε, δεν πίστευε δηλαδή, επειδή αγαπούσε την ακριβολογία στην έκφραση - άλλο κόλλημα του αυτό - γνώριζε, αυτή ήταν η αγαπημένη του έκφραση, γνώριζε πως η εκκλησία ήταν η πιο μεγάλη τροχοπέδη της εξέλιξης της ανθρωπότητας. Της απέδιδε όλα τα δεινά του γένους των ανθρώπων καθώς και την κατηγορούσε πως... αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία, θα ξεφύγω. Έλεγα λοιπόν, πως όταν ήταν μικρός, στην πρώτη τάξη του δημοτικού, η δασκάλα του, αφηγούνταν την παραβολή του Αβραάμ και του Ισαάκ. Ο παππούς κάθονταν στο πρώτο θρανία και η δασκάλα τον χρησιμοποίησε, με τον θεατρινίστικο τρόπο που δίδασκε την παραβολή, ως τον Ισαάκ, που ο Αβραάμ θα τού ‘κοβε το κεφάλι, για να αποδείξει την πίστη του στον Θεό. Ο παππούς μου κατατρόμαξε, σαν μικρό παιδί που ήταν. Έφερε στο μυαλό του τον πατέρα του ως Αβραάμ να του κόβει το κεφάλι και σκέφτηκε και κατέληξε σε δυό συμπεράσματα. Μολονότι ήταν έξη χρονών, είχε την ωριμότητα να αποφασίσει, πως τέτοιος Θεός, που ζήταγε τέτοια θυσία δεν του έκανε (και γι΄ αυτό θ΄ αναζήταγε άλλο Θεό, πιο σπλαχνικό) και δεύτερο, όποιος αποφάσιζε να διδάσκονται τα παιδιά τέτοια φρίκη, δεν θα έστεκε στα καλά του. Κι αυτός ήταν η θρησκεία.
